ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത-അദ്ധ്യായം-8 അക്ഷരബ്രഹ്മയോഗം ശ്ലോകം 17

ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത-അദ്ധ്യായം-8 അക്ഷരബ്രഹ്മയോഗം ശ്ലോകം 17

സഹസ്രയുഗപര്യന്ത-
മഹര്‍യദ് ബ്രഹ്മണോ വിദുഃ
രാത്രിം യുഗസഹസ്രാന്താം
തേഽഹോരാത്രവിദോ ജനാഃ

ബ്രഹ്മാവിന്റെ ഒരു പകല്‍ ആയിരം ചതുര്യുഗങ്ങളാണെന്നും അതുപോലെ രാത്രിയും ആയിരം ചതുര്യുഗങ്ങളാണെന്നും ആരറിയുന്നുവോ, അവര്‍ അഹോരാത്രങ്ങളെ അറിയുന്നവരാകുന്നു (അവര്‍ സര്‍വജ്ഞന്മാരാകുന്നുവെന്നര്‍ത്ഥം.)

ബ്രഹ്മാവിന്റെ ഒരു പകല്‍ എന്നുപറയുന്നത് മനുഷ്യരുടെ ആയിരം ചതുര്‍ യുഗങ്ങളാണ്. രാത്രിയുടെ ദൈര്‍ഘ്യവും അത്രതന്നെ വരും. ഇപ്രകാരം ദിനരാത്രങ്ങളുള്ള ബ്രഹ്മലോകത്തിന്റെ നഭോമണ്ഡലത്തില്‍ കഴിച്ചുകൂട്ടുന്ന ഭാഗ്യവാന്മാര്‍ മര്‍ത്ത്യ ലോകത്തിലേക്കു മടങ്ങിപ്പോകാതെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ ദീര്‍ഘനാളുകള്‍ ആനന്ദകരമായി വസിക്കുന്നു. വിപുലമായ ഈ കാലചക്രത്തിന്റെ പരിധിയില്‍ വരുന്ന നിസ്സാരന്‍മാരായ ദേവന്മാരുടെ കാര്യം എന്തു പറയാനാണ്? അവരില്‍ മുഖ്യനായ ദേവേന്ദ്രന്റെ പരിതാപകരമായ ജീവിതദൈര്‍ഘ്യം തന്നെ നോക്കുക. ബ്രഹ്മദേവന്റെ ഒരു ദിവസത്തില്‍ പതിന്നാല് ഇന്ദ്രന്മാരാണ് ഭരണാധികാരങ്ങളായി വരുന്നത്. എന്നാല്‍ ബ്രഹ്മാവിന്റെ ഒരു പകലും രാത്രിയും സ്വന്തനേത്രങ്ങള്‍കൊണ്ടു കാണുന്നവരെ അഹോരാത്രജ്ഞാനികള്‍ എന്നു വിളിക്കുന്നു.

പഴയ കാലഗണനം ഇങ്ങനെയാണ്: ഒന്നിനുമേല്‍ ഒന്നായി രണ്ട് ഇലകള്‍ വെച്ച് കുത്തനെ സൂചി കുത്തിയാല്‍ സൂചിമുന ഒരില കടന്നു മറ്റേതിലേക്കു പ്രവേശിക്കുന്നതിനിടെയുള്ള സമയം 'അല്പ' കാലം. മുപ്പത് അല്പകാലം ഒരു ത്രുടി. മുപ്പതു ത്രുടി ഒരു കല. മുപ്പതു കല ഒരു കാഷ്ട. (കാഷ്ടയ്ക്ക് നിമിഷം, നൊടി, മാത്ര എന്നീ പേരുകളുമുണ്ട്.) നാലു നിമിഷം ഒരു ഗണിതം. അറുപതു ഗണിതം ഒരു വിനാഴിക. അറുപതു വിനാഴിക ഒരു ഘടിക. അറുപതു ഘടിക ഒരു രാപകല്‍, മുപ്പതു രാപകല്‍ ഒരു ചാന്ദ്രമാസം. പന്ത്രണ്ടു ചാന്ദ്രമാസം ഒരു മനുഷ്യവര്‍ഷം അഥവാ, ദേവകള്‍ക്ക് ഒരു രാപകല്‍. ദേവകളുടെ 300 അഹോരാത്രം ഒരു ദേവവത്സരം. 1200 ദേവവത്സരം ഒരു ചതുര്‍യുഗം. 71 ചതുര്‍യുഗം ഒരു മനുവിന്റെ കാലം (മന്വന്തരം). 14 മന്വന്തരം ഒരു കല്പം അഥവാ, ബ്രഹ്മാവിന്റെ ഒരു പകല്‍; അത്രയുംതന്നെ ബ്രഹ്മാവിന്റെ രാത്രിയും. 360 ബ്രഹ്മദിവസം ഒരു ബ്രഹ്മവര്‍ഷം. 120 ബ്രഹ്മവര്‍ഷം ഒരു ബ്രഹ്മായുസ്സ്.

രാപകലുകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ഉള്ളതാണ് ഈ കണക്ക്. ഭൗമദിനത്തെ വിഭജിച്ചു താഴോട്ടു പോയി 'അല്പകാലം'വരെയും അതിനെ പെരുക്കി മേലോട്ടുപോയി ബ്രഹ്മായുസ്സു വരെയും എത്തുന്നു. കുത്തുന്ന സൂചിയുടെ കൂര്‍പ്പ് എത്രയെന്നോ കുത്തിന്റെ ഊക്കെത്രയെന്നോ പറയാതെ നിര്‍വചിക്കപ്പെടുന്ന അല്പകാലത്തിനു ശരിയായ മാനം കൈവരുന്നത് ദിവസത്തിന്റെ അവാന്തരവിഭാഗമെന്ന പരികല്പനയാലാണ്. ബ്രഹ്മാവിന്റെ ആയുസ്സുവരെയുള്ള പെരുക്കങ്ങള്‍ക്കു നിദാനവും ഭൗമദിനത്തിന്റെ ദൈര്‍ഘ്യമാണ്. ഭൂവുപരിതലത്തിലെ നിത്യാനുഭവത്തിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍നിന്നുകൊണ്ട് സ്ഥൂല,സൂക്ഷ്മതലങ്ങളിലെ സമയം വിഭാവനം ചെയ്യപ്പെടു മ്പോഴത്തെ പരിമിതികള്‍ ഋഷിമാര്‍ നന്നായി അറിഞ്ഞിരുന്നു. കാരണം, ദൃശ്യപ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സമയംവെച്ച് കല്പത്തെയോ ബ്രഹ്മായുസ്സിനെയോ കൃത്യമായി നിര്‍വചിച്ചു പറഞ്ഞുതരുക പ്രയാസമാണ്.ദൃശ്യപ്രപഞ്ചത്തിലെ ഉത്പത്തിയും പരിണാമവും നാശവുമില്ലെങ്കില്‍ നാം അറിയുന്ന സമയം എന്ന ഒന്നില്ല. പക്ഷേ, അളക്കാനാവാത്ത ഒരു സമയം വേറെ ഉണ്ട്. ആത്യന്തികമായ അതു പരമാത്മാവുതന്നെ. (സൂക്ഷ്മത്വം എന്നതുകൊണ്ട് പൗരാണികര്‍ ഉദ്ദേശിച്ചത് വ്യാപനശേഷിയാണ്. പടരാനുള്ള ശേഷി വെള്ളത്തിനു മഞ്ഞുകട്ടയേക്കാള്‍ കൂടുതലാണ്. അതിനാല്‍ വെള്ളം കൂടുതല്‍ സൂക്ഷ്മം. ആവിക്ക് വെള്ളത്തേക്കാള്‍ വ്യാപനശേഷി ഉള്ളതിനാല്‍ ആവി കുറെക്കൂടി സൂക്ഷ്മം.) അതിസൂക്ഷ്മ സമയത്തില്‍നിന്ന് ജഗത്‌സമയം പിറക്കുന്നത് സ്‌പെയ്‌സിന്റെ (ബ്രഹ്മാവിന്റെ) ആവിര്‍ഭാവത്തോടെയാണ്. പരാപ്രകൃതി അപരയില്‍ ബീജസ്പന്ദമാകുന്ന വേളയിലാണ് ബ്രഹ്മാവിന്റെ പിറവി. എല്ലാ സ്പന്ദങ്ങള്‍ക്കും ആവൃത്തികാലങ്ങളുണ്ട്. ഉള്ളിലുള്ളിലായി സ്പന്ദപരമ്പരകള്‍ ഉയിര്‍ക്കുമ്പോള്‍, ഇടനിലകളില്‍ ഏതിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലുമാകാം കാലഗണന. പക്ഷേ, ഈ സ്പന്ദങ്ങളത്രയും ഒന്നു മറ്റൊന്നില്‍ വിലയിച്ച് അവസാനം ആദിശാന്തതയിലെത്തുന്നേരം ഈ സമയങ്ങളും ഓരോന്നായി അവസാനിക്കുന്നു. ആത്യന്തികമായ സമയം 'സമയമില്ലായ്മ'യാണ്. അനുഭവസമയംകൊണ്ട് അതിനെ അറിയുകയല്ല, മറിച്ചാണ് വേണ്ടതെന്ന് ഋഷിമാര്‍ കരുതി.
(അനുഭവസമയവും ആത്യന്തികസമയവും തമ്മിലുള്ള പാരസ്പര്യം ഇനിയും മനസ്സിലായിട്ടില്ലാത്തതിനാല്‍ മോഡേണ്‍ സയന്‍സ് ആത്യന്തികസമയാവസ്ഥയെ അനനുസ്യൂതി എന്നു വിളിക്കുന്നു. സൂക്ഷ്മസമയത്തില്‍ ഫിസിക്‌സിലെ ഒരു നിയമത്തിനും നിലനില്ക്കാനാവാത്തതിനാല്‍ അതിനെ അജ്ഞേയം എന്ന് ഉപേക്ഷിക്കയും ചെയ്യുന്നു.)

ഗോളങ്ങളുടെ ഭ്രമണത്തിന്റെയും പ്രദക്ഷിണത്തിന്റെയും ആവര്‍ത്തന ഇടവേളകളെ ആസ്പദിച്ചാണ് അനുഭൂതിസമയം തിട്ടപ്പെടുത്തുന്നത്. ഭൂമിയുടെ കറക്കം, ചന്ദ്രന്റെ ഭൂപ്രദക്ഷിണം, ഭൂമിയുടെ സൂര്യപ്രദക്ഷിണം എന്നിവ ക്രമത്തില്‍ ദിവസത്തിനും മാസത്തിനും വര്‍ഷത്തിനും മാനകമാവുന്നു. ഈ അളവുവിദ്യ താരാപഥകേന്ദ്രത്തെ സൂര്യന്‍ പ്രദക്ഷിണം വെക്കുന്ന സമയം (2,20,00,000 വര്‍ഷം) വരെയും താരാപഥം അത് അംഗമായ ഗാലക്റ്റിക് ക്ലസ്റ്ററിന്റെ കേന്ദ്രത്തെ പ്രദക്ഷിണം വെക്കുന്ന സമയംവരെയും നമ്മുടെ താരാപഥത്തിന്റെ ആയുസ്സെന്ന സമയംവരെയും ഒക്കെ നീട്ടുന്നതില്‍ കല്പഗണിതത്തിലെ സങ്കല്പനങ്ങള്‍ക്ക് സമാന്തരങ്ങള്‍ കാണാം. (മഹാവിസേ്ഫാടനമുണ്ടായത് 2000000000000000000000 കൊല്ലം മുമ്പാണെന്നും താരാപഥങ്ങളുണ്ടായത് അതിനുശേഷം 1000000000-നും 100000000000-നും ഇടയ്ക്ക് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷമാണെന്നുമൊക്കെയുള്ള ഇപ്പോഴത്തെ കണക്കുകളുടെ തോതുകള്‍ കൂടി ഓര്‍ക്കാവുന്നതാണ്.)

(തുടരും..)