ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത-അദ്ധ്യായം-7 ജ്ഞാനവിജ്ഞാനയോഗം-ശ്ളോകം 24
അവ്യക്തം വ്യക്തിമാപന്നം
മന്യന്തേ മാമബുദ്ധയഃ
പരം ഭാവമജാനന്തോ
മമാവ്യയമനുത്തമം.
മന്യന്തേ മാമബുദ്ധയഃ
പരം ഭാവമജാനന്തോ
മമാവ്യയമനുത്തമം.
നിത്യമായും നിരതിശയമായുമിരിക്കുന്ന എന്റെ പരമാത്മ സ്വഭാവത്തെ അവിവേകികള്‍ അറിയുന്നില്ല. തന്മൂലം ഞാന്‍ ഇതേവരെ അപ്രകാശനായിരുന്നുവെന്നും ഇപ്പോള്‍ പ്രകാശത്തെ പ്രാപിച്ചവനായിരിക്കുന്നുവെന്നും അവര്‍ വിചാരിക്കുന്നു.
എന്നാല്‍ സാധാരണ മനുഷ്യര്‍ ഇപ്രകാരം ചെയ്യാതെ അവരുടെ സൗഖ്യം സ്വയം നശിപ്പിക്കുന്നു. അവര്‍ കൈക്കുമ്പിളിലുള്ള വെള്ളത്തില്‍കൂടി നീന്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെയാണ്. അമൃതസാഗരത്തില്‍ മുങ്ങിക്കിടക്കുന്നവന്‍ തന്റെ വായ് അടച്ചുപിടിച്ചു കൊണ്ട് പൊട്ടക്കുളത്തിലെ മലിനജലം കുടിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുന്നത് എന്തിനാണ്? അവന്‍ എന്തുകൊണ്ട് അമൃത് പാനംചെയ്ത് അമരനാകാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല ? അതുപോലെ ഒരുവന്‍ കര്‍മ്മഫലങ്ങളുടെ കുരുക്കില്‍നിന്നു മോചിതനായി, ആത്മാനുഭവമാകുന്ന ചിറകുകള്‍ വിടര്‍ത്തി, ദൈവദത്തമായ ജീവിതത്തിന്റെ അനന്തവിഹായസ്സിലേക്കു പറന്നുയര്‍ന്ന് അതിന്റെ നാഥനാകാത്തത് എന്തുകൊണ്ടാണ് ? അപ്രകാരം ഉയര്‍ന്നുപറക്കുന്ന വീരപ്രവൃത്തി അന്തമില്ലാത്ത ആനന്ദാനുഭൂതിക്ക് ഇടയാക്കുകയും അവനെ പുളകംകൊള്ളിക്കുകയും ചെയ്യും. അപരിമേയമായ എന്നെ പരിമേയമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നത് എന്തിനാണ് ? അപ്രകാശിതമായ എന്നെ പ്രകാശിതമായി കരുതുന്നത് എന്തിനാണ് ? നിരാകാരനായ എന്നെ എന്തിനാണ് ആകാരമുള്ളവനായി പരിഗണിക്കുന്നത് ? എന്റെ ദിവ്യമായ മാഹാത്മ്യം എവിടെയും ദൃശ്യമാകുമ്പോള്‍ എന്തിനാണ് എന്നെ തേടി ഒരുവന്റെ സമയവും ഓജസ്സും പാഴാക്കുന്നത് ? അല്ലയോ പാണ്ഡുപുത്ര, ഞാന്‍ ഇപ്രകാരം ഇതേപ്പറ്റിയെല്ലാം പറയുന്നത് ബുദ്ധിഹീനരായ മര്‍ത്ത്യര്‍ അശേഷം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല.
വാക്കുകള്‍കൊണ്ട് വിവരിക്കാനാവാത്ത പരബ്രഹ്മത്തെ ഇവിടം മുതല്‍ 27 വരെയുള്ള പദ്യങ്ങള്‍കൊണ്ട് ആവുംവിധം ചിത്രീകരിക്കുന്നു. മനോബുദ്ധികളും അവയുടെ ഉത്പന്നമായ വാക്കും അപരാപ്രകൃതിയുടെ ഭാഗമാണ്, ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമതെ. പക്ഷേ, പരാപ്രകൃതിയുടെ സൃഷ്ടികളായ ഇവ അതേ പരാപ്രകൃതിയെ ചിത്രീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍ ഉപ്പുപാവ കടലിന്റെ ആഴമളക്കാന്‍ ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചപോലെയേ ഇരിക്കൂ. മാത്രമല്ല, ഏതൊന്നിന്റെ ചേതനയാലാണോ ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ വിഷയങ്ങളെ കാണുന്നത്, മനസ്സിനു വിഷയങ്ങളെ സങ്കല്പിക്കാനും ബുദ്ധിക്ക് അറിയാനും കഴിയുന്നത്, അത് ആത്മാവ്. അതിനാല്‍ ആ ആത്മാവ് ഇപ്പറഞ്ഞ ഇന്ദ്രിയാദി ഉപകരണങ്ങള്‍ക്കൊന്നും ഗ്രഹിക്കാവുന്ന വിഷയമല്ല.
പരംപൊരുളിനെ മുഴുവനായി അറിയാനോ അതിനെപ്പറ്റി സമഗ്രമായി മറ്റൊരാളെ അറിയിക്കാനോ മാത്രമേ കഴിയായ്കയുള്ളൂ. 'അനുഭവിക്കാന്‍' കഴിയും. കാരണം, മനസ്സും ബുദ്ധിയും ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമൊക്കെ അതിന്റെ ചൈതന്യത്താലാണ് പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്. അവയിലെ അഴുക്കും വിഴുപ്പും പൂപ്പലും പൊടിയും ചെളിയും കളഞ്ഞ് വെടിപ്പാക്കിയാല്‍ പരംപൊരുളിനെ അനുഭവിച്ചുതുടങ്ങാം. ഈ പണി പൂര്‍ത്തിയാക്കിയവര്‍ മാതൃകകളായി നമ്മുടെ മുന്നിലുണ്ട് - കൃഷ്ണന്‍, ബുദ്ധന്‍, മഹാവീരന്‍, ക്രിസ്തു തുടങ്ങിയ ലോകാചാര്യന്മാര്‍. ഇവര്‍ എല്ലാ ചരാചരങ്ങളുടെയും ആത്മാവെന്ന നിലയില്‍ വാണു. ശരീരമനോബുദ്ധികളുപയോഗിച്ച് പ്രവര്‍ത്തിച്ചുവെങ്കിലും അവര്‍ എന്നുമെപ്പോഴും പരമാത്മാവായിരിക്കുന്നു. അ വതാരം പരമാത്മാവാണ്, പക്ഷേ, പരമാത്മാവ് അവതാരം മാത്രമല്ല. താത്ത്വികമായി പറഞ്ഞാല്‍ നാമെല്ലാരും അവതാരങ്ങളാണ്. നാമെല്ലാം ഒരേപോലെ പരമാത്മാവില്‍ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. പക്ഷേ, അങ്ങനെയാണെന്ന അനുഭവജ്ഞാനം നമുക്കില്ല. ഒരാളില്‍ ഉള്ളതിനേക്കാള്‍ കൂടുതലായി ഒരു തരിപോലും പരമാത്മാവ് വേറെ ആരിലും ഇല്ല. നമ്മില്‍ എല്ലാരിലും ഒരേ അളവില്‍ പരമമായ അറിവ് കുടത്തിനകത്തെരിയുന്ന വിളക്കുപോലെ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നു. ആകട്ടെ, ഈ അറിവ് വെളിപ്പെട്ടു കിട്ടാന്‍ എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇത്ര പ്രയാസം?
(തുടരും..)
(തുടരും..)
No comments:
Post a Comment