ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത-അദ്ധ്യായം-9- രാജവിദ്യാരാജഗുഹ്യയോഗം- ശ്ളോകം 10
മയാദ്ധ്യക്ഷേണ പ്രകൃതിഃ
സൂയതേ സചരാചരം
ഹേതുനാ നേന കൗന്തേയ
ജഗദ്വിപരിവര്‍ത്തതേ
സൂയതേ സചരാചരം
ഹേതുനാ നേന കൗന്തേയ
ജഗദ്വിപരിവര്‍ത്തതേ
ഹേ അര്‍ജ്ജുന, എല്ലാറ്റിനും അദ്ധ്യക്ഷനായിരിക്കുന്ന (നിയന്താവായിട്ടുള്ള) എന്നാല്‍ പ്രേരിതയായിട്ട് പ്രകൃതി ചരങ്ങളും അചരങ്ങളുമായ എല്ലാ പ്രപഞ്ചഘടകങ്ങളേയും പ്രസവിക്കുന്നു. ഇത് ഹേതുവായിട്ടു പ്രപഞ്ചം ഇങ്ങനെ ആവര്‍ത്തിച്ച് ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടി രിക്കുന്നു.
അല്ലയോ അര്‍ജ്ജുനാ, ഭാനുമാന്‍ എല്ലാ ലോകവ്യാപാരങ്ങള്‍ക്കും എപ്രകാരം ഉപകരണമായിരിക്കുന്നുവോ അപ്രകാരം ഞാന്‍ ഈ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ സൃഷ്ടിക്ക് കാരണഭൂതനായിരിക്കുന്നു. എന്‍റെ അധികാരത്തിന്‍കീഴില്‍ പ്രകൃതി സര്‍വചരാചരങ്ങളുടേയും സൃഷ്ടി നടത്തുന്നത് കൊണ്ട് ഞാന്‍ പ്രപഞ്ചത്തിന്റെയെല്ലാം പ്രേരകശക്തിയാണെന്ന് എല്ലാവരും ധരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ ഭൂതജാലങ്ങള്‍ എന്നില്‍ നിന്നാണ് സൃഷ്ടിക്ക പ്പെടുന്നതെങ്കിലും ഞാന്‍ അവയിലൊന്നും ഇല്ലതന്നെ. ഈ അറിവിന്റെ വെളിച്ചത്തില്‍ നിനക്ക് എന്‍റെ ഐശ്വര്യയോഗത്തെപ്പറ്റി മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയും. ഭൂതജാലങ്ങള്‍ എന്നിലോ ഞാന്‍ അവയിലോ ഇല്ലെന്നുള്ള വസ്തുത നീ ഒരിക്കലും വിസ്മരിക്കരുത്. ഞാന്‍ നിനക്ക് മാത്രമായി വെളിപ്പെടുത്തിത്തരുന്ന ഗഹനമായ ഈ രഹസ്യം, ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ വാതിലുകള്‍ കൊട്ടിയടച്ചിട്ട്‌ നിന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ അനുഭവിച്ചറിയണം. വൈക്കോല്‍ കൂമ്പാരത്തിനിടയില്‍ വീണുപോയ നെന്മണികള്‍ കണ്ടുപിടിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതുപോലെ, ഈ രഹസ്യം പൂര്‍ണ്ണമായി ഗ്രഹിക്കാന്‍ കഴിയാത്ത ഒരുവന് എന്‍റെ യഥാര്‍ത്ഥ സ്വരൂപം മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധ്യമല്ല. അനുമാനം കൊണ്ട് എന്നെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയുമെന്ന് ആളുകള്‍ കരുതുന്നു. എന്നാല്‍ മരീചിക കൊണ്ട് ഭൂമി തണുക്കുമോ ? കടലില്‍ വലവീശുന്ന മുക്കുവന്‍ സമുദ്രത്തില്‍ കാണുന്ന ചന്ദ്രന്റെ പ്രതിബിംബം തന്റെ വലയില്‍ അകപ്പെട്ടുവെന്ന് ധരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ വല കരയ്ക്ക്‌ വലിച്ചുകയറ്റി കുടയുമ്പോള്‍ പ്രതിബിംബം എവിടെ ? ഇപ്രകാരം പല ആളുകളും തങ്ങള്‍ ആത്മസാക്ഷാത്കാരം നേടിയെന്ന് വാചാലമായി പ്രസംഗിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും സൂക്ഷ്മനിരീക്ഷണത്തില്‍ അവരുടെ നേട്ടം ഭാവനയില്‍ മാത്രമാണെന്നും ഭാവിയില്‍പോലും അവര്‍ക്ക് അത് കൈവരിക്കാന്‍ സാദ്ധ്യമല്ലെന്നും ബോധ്യമാകും.
പരമാത്മാവിന്റെ സാന്നിധ്യംകൊണ്ട് പ്രകൃതി ചൈതന്യവത്തായി ത്തീരുന്നു. ആ ചൈതന്യം പ്രകടമാകുന്നത് വിരുദ്ധദ്വന്ദ്വങ്ങളുടെ കരണപ്രതികരണങ്ങളായും അതിന്റെ ഫലമായ സ്പന്ദങ്ങളായുമാണ്. തുടര്‍ന്നുള്ള തിരക്കഥയ്‌ക്കെല്ലാം ഉത്തരവാദി പ്രകൃതിയാണ്.അപ്പോള്‍ ലോകത്തുള്ള സങ്കടങ്ങള്‍ക്കും തിന്മകള്‍ക്കുമൊന്നും ഉത്തരവാദി പരമാത്മാവല്ല എന്നാണോ? അതെ എന്നും അല്ല എന്നും പറയാം. എല്ലാറ്റിനും തുടക്കം പരമാത്മാവില്‍നിന്ന് ആയതിനാല്‍, അതെ. അക്ഷരമാധ്യമത്തിന്റെ സ്വഭാവവിശേഷമാണ് തരംതിരിവുകള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്നത് എന്നതിനാല്‍, അല്ല. പ്രകൃതിക്ഷോഭങ്ങളോ ജനനമരണങ്ങളോ അപകടങ്ങളോ ഒന്നും നിവാരണം ചെയ്യാനാവില്ല. ശരിയായ അറിവില്ലാത്ത ജീവിതം ദുഃഖകരമാണ് എന്നു പറയുന്നത് ഇതിനാലാണ്. പരമാത്മസ്വരൂപത്തെ ശരിയായി അറിയുകയും അതില്‍ സ്വയം സമര്‍പ്പിക്കുകയും ചെയ്താല്‍ രണ്ടു മെച്ചങ്ങളുണ്ട്. ഒന്ന്, സങ്കടങ്ങള്‍ സഹിക്കാനുള്ള കഴിവുണ്ടാവും. രണ്ട്, ആ സ്വരൂപവുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചാല്‍ അതിന്റെ സര്‍വതന്ത്രസ്വാതന്ത്ര്യം നമുക്കും അനുഭവിക്കാം.
ലോകത്തുള്ള തിന്‍മയും സങ്കടവും വേദനകളും അവയുടെ ഉറവിടവും സ്വഭാവവും സാന്ദര്‍ഭികമാണ് എന്നല്ലാതെ അവ ഉണ്മയല്ല എന്നു കരുതാന്‍ പഴുതില്ല. വെളിച്ചവും ഇരുളും രണ്ടും ഇല്ലാത്ത അവസ്ഥ പ്രകൃതിയില്‍ സാധിക്കില്ല. ഒന്നുണ്ടെങ്കില്‍ മറ്റേതുമുണ്ടായിരിക്കും. അക്ഷരമാധ്യമംതന്നെ ഇല്ല എന്നു കരുതിയാലേ അതിലെ ദ്വന്ദ്വങ്ങളുടെ അസ്തിത്വം നിഷേധിക്കാനാവൂ. അക്ഷരമാധ്യമമെന്ന ഒന്ന് ഇല്ലെങ്കില്‍പ്പിന്നെ പ്രപഞ്ചംതന്നെ ഇല്ല. അതിനാല്‍ സ്ഥിരമായ ദുഃഖശാന്തിക്ക് ഒരു വഴിയേ ഉള്ളൂ. (ശക്‌നോതീഹൈവ യഃ സോഢും - 5, 23). ബാഹ്യപ്രകൃതിയില്‍നിന്നുണ്ടാകുന്ന യാതനകളും വേദനകളും പ്രകൃതസഹജമെന്നു കണ്ട് സഹിക്കാനും, അകത്തെ കാമക്രോധങ്ങ ളില്‍നിന്നുണ്ടാകുന്ന ക്ഷോഭത്തെ ശരിയായ തിരിച്ചറിവിന്റെ ശിക്ഷണത്തില്‍ നിലയ്ക്കു നിര്‍ത്താനും കഴിഞ്ഞാല്‍ സുഖമായി. ദ്വന്ദ്വങ്ങള്‍ക്കതീതനായി സമതുലിതാവസ്ഥയില്‍ നിലനില്‍ക്കാന്‍ സാധിക്കണം. താമരയില വെള്ളത്തോട് ഇടപഴകുന്നപോലെ. അല്ലാതെ പരംപൊരുളിനെ അത്താണിയായോ രക്ഷകനായോ പ്രാപഞ്ചിക സംഭവങ്ങളില്‍ വിധികര്‍ത്താവായോ കാണുന്നതില്‍ കാര്യമില്ല.
(തുടരും..)
(തുടരും..)
No comments:
Post a Comment