ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 5 ശ്ളോകം 23
ശക്‌നോതീഹൈവ യഃ സോഢും...
പ്രാക്ശരീരവിമോക്ഷണാത്
കാമക്രോധോദ്ഭവം വേഗം
സ യുക്തഃ സ സുഖീ നരഃ
മനസ്സില്‍ ആര്‍ത്തി, ക്രോധം എന്നിവയില്‍നിന്നുണ്ടാകുന്ന ക്ഷോഭത്തെ ദേഹം ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അപ്പപ്പോള്‍ (കാമക്രോധങ്ങളുടെ ഉത്ഭവസമയത്തുതന്നെ) സഹിക്കാന്‍ (പ്രതിരോധിക്കാന്‍) മനുഷ്യരില്‍ ആര്‍ ശക്തനാകുന്നോ അവനാണ് യോഗയുക്തന്‍ (സമാഹിതന്‍). അവനാണ് സുഖി.
എന്തിനായി ഈ ശരീരം ഉണ്ടായി? ജീവനു ബ്രഹ്മസാരൂപ്യം ലഭിക്കാനുള്ള ഉപാധികളാണ് ശരീരമനോബുദ്ധികള്‍. അതിനാല്‍, ഇവയ്ക്ക് നാശം വരും മുമ്പേ ആ കാര്യം സാധിക്കണം. ഇതിനു തടസ്സങ്ങളാകുന്നത് ആര്‍ത്തി, വിദ്വേഷം എന്നിവയാണ്. ഇവയെ അറിവിന്റെ വാളുകൊണ്ട് വെട്ടിവീഴ്ത്തണം. അതു ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്ന ആളാണ് ജന്മസാക്ഷാത്കാരം നേടിയ സുഖി.ഈ ലൗകിക ജീവിതത്തില്‍, ഈ സംഘര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നമുക്ക് ആ പരമാനന്ദം സാധിക്കുമെന്ന ഉറപ്പാണ് ഈ ശ്ലോകത്തില്‍നിന്ന് കിട്ടുന്നത്.
(ഫ്രൂയിറ്റിന്റെയും മറ്റും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ വെളിച്ചത്തില്‍, ഇത് അധികപ്രതീക്ഷയായേ തോന്നൂ. പക്ഷേ, യുങ്ങിന്റെ സമാഹിതാവബോധം എന്ന നിദര്‍ശനം ഏതാണ്ട് ഇതേ ദിശയിലേക്ക് വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്നുണ്ട്).ആത്മാവിനെ സംശുദ്ധമാക്കുന്നതിനും അതിലെ അനര്‍ഘമൂല്യങ്ങള്‍ ഫലിപ്പിക്കുന്നതിനും വേണ്ടിയുള്ളതാണ് മനുഷ്യജീവിതമെന്ന് ജര്‍മന്‍ ദാര്‍ശനികനായ കാന്‍റ് സിദ്ധാന്തിക്കുന്നു.
ശരീരത്തിന്റെ എല്ലാ ദോഷങ്ങളേയും നിയന്ത്രിച്ച് ദേഹബുദ്ധി ഇല്ലാതായിത്തീര്‍ന്ന ജ്ഞാനികള്‍ക്ക് ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളില്‍ നിന്നുളവാകുന്ന ക്ലേശങ്ങളെപ്പറ്റി യാതൊരുധാരണയുമില്ല. അവര്‍ ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുകപോലും ചെയ്യുകയില്ല. ആന്തരികമായി അനശ്വരമായ ആത്മാനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നവരായതു കൊണ്ട് ബാഹ്യമായ വിഷയങ്ങളെപ്പറ്റി അവര്‍ അബോധവാന്മാരാണ്. അവര്‍ ആനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നത് ഒരു പക്ഷി പഴം കൊത്തിത്തിന്നു മ്പോള്‍ പക്ഷി, പഴം, അതു തിന്നുന്നതിലുള്ള സംതൃപ്തി എന്നീ മൂന്നു വ്യത്യസ്ത ഘടകങ്ങളുള്ളതായി കാണാം. എന്നാല്‍ ഒരു യോഗി ആത്മാനന്ദം ആസ്വദിക്കുമ്പോള്‍ താന്‍ ആസ്വാദകനാണെന്നുള്ള കാര്യംപോലും വിസ്മരിക്കുന്നു. യോഗിയുടെ അപ്പോഴത്തെ ചിത്തനില അഹംഭാവത്തിന്റെ ആവരണത്തെ ചീന്തിക്കളയുകയും അദ്ദേഹം ആനന്ദത്തെ കൈകളിലൊതുക്കി ഗാഢമായി ആശ്ലേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോള്‍ ഒരു നീരൊഴുക്കു മറ്റൊരു നീര്‍ച്ചാലിനോടു യോജിച്ച് ഒന്നാകുന്നതുപോലെ, യോഗിയുടെ ആത്മാവ് നൈസര്‍ഗ്ഗികമായി പരമാത്മാവിനോടു യോജിച്ച് ഏകമാകുന്നു.
ആകാശത്തുനിന്ന് വായു അപ്രത്യക്ഷമാകുമ്പോള്‍ ആകശത്തിന്‍റേയും വായുവിന്‍റേയും വ്യത്യസ്തമായ നിലപാട് അവസാനിക്കുന്നു. അതുപോലെ യോഗിയുടെ ആത്മാവ് പരമാത്മാവിനോട് യോജിച്ച് ഐക്യം പ്രാപിക്കുമ്പോള്‍ ആനന്ദം മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു. എല്ലാ ദ്വന്ദ്വഭാവങ്ങളും ഇല്ലാതാകുന്നു. ഏകത്വം മാത്രം നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതിനെ വീക്ഷിക്കാന്‍ ഒരു സാക്ഷിപോലുമില്ല.
(തുടരും........)
ശക്‌നോതീഹൈവ യഃ സോഢും...
പ്രാക്ശരീരവിമോക്ഷണാത്
കാമക്രോധോദ്ഭവം വേഗം
സ യുക്തഃ സ സുഖീ നരഃ
മനസ്സില്‍ ആര്‍ത്തി, ക്രോധം എന്നിവയില്‍നിന്നുണ്ടാകുന്ന ക്ഷോഭത്തെ ദേഹം ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അപ്പപ്പോള്‍ (കാമക്രോധങ്ങളുടെ ഉത്ഭവസമയത്തുതന്നെ) സഹിക്കാന്‍ (പ്രതിരോധിക്കാന്‍) മനുഷ്യരില്‍ ആര്‍ ശക്തനാകുന്നോ അവനാണ് യോഗയുക്തന്‍ (സമാഹിതന്‍). അവനാണ് സുഖി.
എന്തിനായി ഈ ശരീരം ഉണ്ടായി? ജീവനു ബ്രഹ്മസാരൂപ്യം ലഭിക്കാനുള്ള ഉപാധികളാണ് ശരീരമനോബുദ്ധികള്‍. അതിനാല്‍, ഇവയ്ക്ക് നാശം വരും മുമ്പേ ആ കാര്യം സാധിക്കണം. ഇതിനു തടസ്സങ്ങളാകുന്നത് ആര്‍ത്തി, വിദ്വേഷം എന്നിവയാണ്. ഇവയെ അറിവിന്റെ വാളുകൊണ്ട് വെട്ടിവീഴ്ത്തണം. അതു ചെയ്യാന്‍ കഴിയുന്ന ആളാണ് ജന്മസാക്ഷാത്കാരം നേടിയ സുഖി.ഈ ലൗകിക ജീവിതത്തില്‍, ഈ സംഘര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ നമുക്ക് ആ പരമാനന്ദം സാധിക്കുമെന്ന ഉറപ്പാണ് ഈ ശ്ലോകത്തില്‍നിന്ന് കിട്ടുന്നത്.
(ഫ്രൂയിറ്റിന്റെയും മറ്റും സിദ്ധാന്തങ്ങളുടെ വെളിച്ചത്തില്‍, ഇത് അധികപ്രതീക്ഷയായേ തോന്നൂ. പക്ഷേ, യുങ്ങിന്റെ സമാഹിതാവബോധം എന്ന നിദര്‍ശനം ഏതാണ്ട് ഇതേ ദിശയിലേക്ക് വിരല്‍ ചൂണ്ടുന്നുണ്ട്).ആത്മാവിനെ സംശുദ്ധമാക്കുന്നതിനും അതിലെ അനര്‍ഘമൂല്യങ്ങള്‍ ഫലിപ്പിക്കുന്നതിനും വേണ്ടിയുള്ളതാണ് മനുഷ്യജീവിതമെന്ന് ജര്‍മന്‍ ദാര്‍ശനികനായ കാന്‍റ് സിദ്ധാന്തിക്കുന്നു.
ശരീരത്തിന്റെ എല്ലാ ദോഷങ്ങളേയും നിയന്ത്രിച്ച് ദേഹബുദ്ധി ഇല്ലാതായിത്തീര്‍ന്ന ജ്ഞാനികള്‍ക്ക് ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളില്‍ നിന്നുളവാകുന്ന ക്ലേശങ്ങളെപ്പറ്റി യാതൊരുധാരണയുമില്ല. അവര്‍ ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളെപ്പറ്റി സംസാരിക്കുകപോലും ചെയ്യുകയില്ല. ആന്തരികമായി അനശ്വരമായ ആത്മാനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നവരായതു കൊണ്ട് ബാഹ്യമായ വിഷയങ്ങളെപ്പറ്റി അവര്‍ അബോധവാന്മാരാണ്. അവര്‍ ആനന്ദം അനുഭവിക്കുന്നത് ഒരു പക്ഷി പഴം കൊത്തിത്തിന്നു മ്പോള്‍ പക്ഷി, പഴം, അതു തിന്നുന്നതിലുള്ള സംതൃപ്തി എന്നീ മൂന്നു വ്യത്യസ്ത ഘടകങ്ങളുള്ളതായി കാണാം. എന്നാല്‍ ഒരു യോഗി ആത്മാനന്ദം ആസ്വദിക്കുമ്പോള്‍ താന്‍ ആസ്വാദകനാണെന്നുള്ള കാര്യംപോലും വിസ്മരിക്കുന്നു. യോഗിയുടെ അപ്പോഴത്തെ ചിത്തനില അഹംഭാവത്തിന്റെ ആവരണത്തെ ചീന്തിക്കളയുകയും അദ്ദേഹം ആനന്ദത്തെ കൈകളിലൊതുക്കി ഗാഢമായി ആശ്ലേഷിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്പോള്‍ ഒരു നീരൊഴുക്കു മറ്റൊരു നീര്‍ച്ചാലിനോടു യോജിച്ച് ഒന്നാകുന്നതുപോലെ, യോഗിയുടെ ആത്മാവ് നൈസര്‍ഗ്ഗികമായി പരമാത്മാവിനോടു യോജിച്ച് ഏകമാകുന്നു.
ആകാശത്തുനിന്ന് വായു അപ്രത്യക്ഷമാകുമ്പോള്‍ ആകശത്തിന്‍റേയും വായുവിന്‍റേയും വ്യത്യസ്തമായ നിലപാട് അവസാനിക്കുന്നു. അതുപോലെ യോഗിയുടെ ആത്മാവ് പരമാത്മാവിനോട് യോജിച്ച് ഐക്യം പ്രാപിക്കുമ്പോള്‍ ആനന്ദം മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു. എല്ലാ ദ്വന്ദ്വഭാവങ്ങളും ഇല്ലാതാകുന്നു. ഏകത്വം മാത്രം നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ അതിനെ വീക്ഷിക്കാന്‍ ഒരു സാക്ഷിപോലുമില്ല.
(തുടരും........)
No comments:
Post a Comment