ഛാന്ദോഗ്യോപനിഷത്ത് (26)
ആറാം അദ്ധ്യായം
തത്ത്വമസി മഹാകാവ്യവിചാരം
ഇരുപത്തിയാറാം ദിവസം
അച്ഛാ എന്നെ ഉപദേശിച്ചാലും എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള് ഉപദേശം തുടങ്ങുന്നു. ''സദേവ സൗമ്യ ഇദം അഗ്രേ ആസീത്'' കുഞ്ഞേ, മകനെ, എന്തൊക്കെ ഇന്ന് നാമരൂപാദികളായി കാണപ്പെടുന്നുണ്ടോ, ഈ നാമരൂപാദികള് ആവിര്ഭവിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, ഈ ജഗത്തിന് മുമ്പ് ബോധം, അതൊന്നുമാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഈ സൃഷ്ടിക്ക് - എന്തൊക്കെ ഇവിടെ നാമരൂപാദികളായിട്ട് കാണപ്പെടുന്നുണ്ടോ ഈ നാമരൂപാദികള് ആവിര്ഭവിക്കുന്നതിന് - മുമ്പ് ആ ഒന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്ന് പറയുന്നു. ഇവിടെയാണ് നാം നമ്മുടെ ഭാരതീയ പഠനം എവിെട നിന്ന് എങ്ങോട്ടുപോകുന്നു എന്നുള്ളത് ഒന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടത്. നാമിതുവരെ പഠിച്ചിട്ടുള്ളത് അറിവില്ലായ്മയില്നിന്ന് അറിവിലേക്ക് നാം വളരുന്ന വളര്ച്ചയെക്കുറിച്ചാണ്. ശിലായുഗത്തിലെ മനുഷ്യന്. മനുഷ്യന്റെ ആരംഭം, ഗറില്ല. ആ ഗറില്ലയ്ക്ക് വാലൊക്കെ പോയി. എന്നിട്ട് കുറച്ചുകൂടെ പരിഷ്കാരം വന്ന, സംസ്കാരം വന്ന, നിവര്ന്നുനില്ക്കുന്ന മനുഷ്യന്. ആ മനുഷ്യന് ഉപയോഗിച്ച ഉപകരണങ്ങള്, ശില കൂര്പ്പിച്ച് ഭക്ഷണം ശേഖരിക്കാനും, ഇരയെ പിടിക്കാനും അത്യാവശ്യം കാര്യങ്ങളൊക്കെ ചെയ്യാനും തുടങ്ങി. മഴയൊക്കെ പെയ്തപ്പോള് അതില്നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന് വേണ്ടി അവന് ഗുഹയില് താമസം തുടങ്ങി. അവന് അവന്റെ ഇണയെ തിരഞ്ഞെടുത്തു. അങ്ങനെ അവന് സ്വാര്ത്ഥനായി. പിന്നെ അങ്ങനെ അവന് വികാസം പ്രാപിച്ച് ചക്രം കണ്ടുപിടിച്ചു. പിന്നങ്ങനെ അവന് പലതും കണ്ടുപിടിച്ചു. അവനങ്ങനെ വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ബുദ്ധിയാണിവിടെ വികസിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ അറിവില്ലായ്മയില്നിന്ന് അറിവിലേക്ക് വളരുന്ന ഒരു വളര്ച്ചയെക്കുറിച്ചാണ് നാം സ്കൂളുകളിലും കോളേജിലുമൊക്കെ പഠിച്ചിട്ടുള്ളത്.
ഉപനിഷത്തിലേക്കു വരുമ്പോള് നേരെ തിരിച്ചാണ്. ''സദേവ സൗമ്യ ഇദമഗ്രേ ആസീത്'' ആ അറിവ്, ശുദ്ധമായ ബോധം മാത്രമേ, കുട്ടി, ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആ അറിവില്നിന്ന് അറിവില്ലായ്മകളാണ് പിന്നീട് ആവിര്ഭവിച്ചത്. ഇതാണ് ഭാരതീയ പഠനം. അറിവില്ലായ്മയില് നിന്ന് അറിവിലേയ്ക്കല്ല; അറിവില്നിന്ന് അറിവില്ലായ്മയിലേക്ക്. അതുമാത്രം.
അതുകൊണ്ടാണ് വിവേകാനന്ദസ്വാമികള് എപ്പോഴും പറയാറുള്ളത്. നമുക്ക് പഠിപ്പിച്ചുതന്ന നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസം എന്താണ്? നിന്റെ അച്ഛന് കുരങ്ങന്. അച്ഛാച്ഛന് മരക്കഴുത. പിന്നെ അപ്പൂപ്പന്റെ കാര്യമോ? കോവര്കഴുത എന്ന് പറയും. വിവരമേ ഇല്ല അയാള്ക്ക്. നമ്മള് മഹാ പ്രതിഭാശാലികള്.
(തുടരും....)
ആറാം അദ്ധ്യായം
തത്ത്വമസി മഹാകാവ്യവിചാരം
ഇരുപത്തിയാറാം ദിവസം
അച്ഛാ എന്നെ ഉപദേശിച്ചാലും എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോള് ഉപദേശം തുടങ്ങുന്നു. ''സദേവ സൗമ്യ ഇദം അഗ്രേ ആസീത്'' കുഞ്ഞേ, മകനെ, എന്തൊക്കെ ഇന്ന് നാമരൂപാദികളായി കാണപ്പെടുന്നുണ്ടോ, ഈ നാമരൂപാദികള് ആവിര്ഭവിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, ഈ ജഗത്തിന് മുമ്പ് ബോധം, അതൊന്നുമാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നു.
ഈ സൃഷ്ടിക്ക് - എന്തൊക്കെ ഇവിടെ നാമരൂപാദികളായിട്ട് കാണപ്പെടുന്നുണ്ടോ ഈ നാമരൂപാദികള് ആവിര്ഭവിക്കുന്നതിന് - മുമ്പ് ആ ഒന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ എന്ന് പറയുന്നു. ഇവിടെയാണ് നാം നമ്മുടെ ഭാരതീയ പഠനം എവിെട നിന്ന് എങ്ങോട്ടുപോകുന്നു എന്നുള്ളത് ഒന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടത്. നാമിതുവരെ പഠിച്ചിട്ടുള്ളത് അറിവില്ലായ്മയില്നിന്ന് അറിവിലേക്ക് നാം വളരുന്ന വളര്ച്ചയെക്കുറിച്ചാണ്. ശിലായുഗത്തിലെ മനുഷ്യന്. മനുഷ്യന്റെ ആരംഭം, ഗറില്ല. ആ ഗറില്ലയ്ക്ക് വാലൊക്കെ പോയി. എന്നിട്ട് കുറച്ചുകൂടെ പരിഷ്കാരം വന്ന, സംസ്കാരം വന്ന, നിവര്ന്നുനില്ക്കുന്ന മനുഷ്യന്. ആ മനുഷ്യന് ഉപയോഗിച്ച ഉപകരണങ്ങള്, ശില കൂര്പ്പിച്ച് ഭക്ഷണം ശേഖരിക്കാനും, ഇരയെ പിടിക്കാനും അത്യാവശ്യം കാര്യങ്ങളൊക്കെ ചെയ്യാനും തുടങ്ങി. മഴയൊക്കെ പെയ്തപ്പോള് അതില്നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാന് വേണ്ടി അവന് ഗുഹയില് താമസം തുടങ്ങി. അവന് അവന്റെ ഇണയെ തിരഞ്ഞെടുത്തു. അങ്ങനെ അവന് സ്വാര്ത്ഥനായി. പിന്നെ അങ്ങനെ അവന് വികാസം പ്രാപിച്ച് ചക്രം കണ്ടുപിടിച്ചു. പിന്നങ്ങനെ അവന് പലതും കണ്ടുപിടിച്ചു. അവനങ്ങനെ വികസിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. ബുദ്ധിയാണിവിടെ വികസിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ അറിവില്ലായ്മയില്നിന്ന് അറിവിലേക്ക് വളരുന്ന ഒരു വളര്ച്ചയെക്കുറിച്ചാണ് നാം സ്കൂളുകളിലും കോളേജിലുമൊക്കെ പഠിച്ചിട്ടുള്ളത്.
ഉപനിഷത്തിലേക്കു വരുമ്പോള് നേരെ തിരിച്ചാണ്. ''സദേവ സൗമ്യ ഇദമഗ്രേ ആസീത്'' ആ അറിവ്, ശുദ്ധമായ ബോധം മാത്രമേ, കുട്ടി, ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. ആ അറിവില്നിന്ന് അറിവില്ലായ്മകളാണ് പിന്നീട് ആവിര്ഭവിച്ചത്. ഇതാണ് ഭാരതീയ പഠനം. അറിവില്ലായ്മയില് നിന്ന് അറിവിലേയ്ക്കല്ല; അറിവില്നിന്ന് അറിവില്ലായ്മയിലേക്ക്. അതുമാത്രം.
അതുകൊണ്ടാണ് വിവേകാനന്ദസ്വാമികള് എപ്പോഴും പറയാറുള്ളത്. നമുക്ക് പഠിപ്പിച്ചുതന്ന നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസം എന്താണ്? നിന്റെ അച്ഛന് കുരങ്ങന്. അച്ഛാച്ഛന് മരക്കഴുത. പിന്നെ അപ്പൂപ്പന്റെ കാര്യമോ? കോവര്കഴുത എന്ന് പറയും. വിവരമേ ഇല്ല അയാള്ക്ക്. നമ്മള് മഹാ പ്രതിഭാശാലികള്.
(തുടരും....)
No comments:
Post a Comment