ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 5 ശ്ളോകം 13
സര്‍വ്വകര്‍മ്മാണി മനസാ...
സംന്യാസ്യാസ്തേ സുഖം വശീ
നവദ്വാരേ പുരേ ദേഹീ
നൈവ കുര്‍വ്വന്‍ ന കാരയന്‍
ഇന്ദ്രിയങ്ങളേയും മനസ്സിനേയും വശപ്പെടുത്തി ആത്മനിഷ്ഠയില്‍ ഉറപ്പിച്ചിട്ടുള്ള പുരുഷന്‍ എല്ലാ കര്‍മ്മങ്ങളേയും മനസ്സുകൊണ്ട് ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് ഒന്‍പതു വാതിലുകളുള്ള ഒരുപട്ടണത്തോടു സാമ്യം വഹിക്കുന്ന ശരീരത്തില്‍ സ്വയം ഒന്നും തന്നെ ചെയ്യാത്തവനായും ഒന്നും ചെയ്യിക്കാത്തവനായും സദാ ആത്മാനന്ദാനുഭൂതിയില്‍ മുഴുകികഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു.
ഫലേച്ഛയോടെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവരെപ്പോലെതന്നെയാണ് കര്‍മ്മയോഗിയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ തന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ കര്‍ത്താവ് താനല്ലെന്നുള്ള ധാരണകൊണ്ട് അവന്‍ തന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ അപക്ഷപാതിയാണ്. അവന്‍ എവിടെ തങ്ങിയാലും അവിടം അറിവിന്റെ ആവാസസ്ഥാനമാ യിരിക്കും. ഒന്‍പതു ബഹിര്‍ദ്വാരങ്ങളുള്ള ദേഹത്തിലാണ് അവന്‍ വസിക്കുന്നതെങ്കിലും ദൈഹികമായ ജീവിതമല്ല അവന്‍റേത്. കര്‍മ്മഫലങ്ങളില്‍ ഇച്ഛയില്ലാത്തവനായി, എല്ലാറ്റിലും അനാസക്തനായി കഴിയുന്ന അവന്‍ കര്‍മ്മം ചെയ്യുന്നുണ്ടെങ്കിലും അകര്‍മ്മകൃത്തിനെപ്പോലെയാണ് കഴിച്ചുകൂട്ടുന്നത്.
ഒമ്പതു കവാടങ്ങളുള്ള പട്ടണംപോലെയാണ് സ്ഥൂലശരീരം. ശരിയായ വിവേചനം ഇല്ലാതിരുന്നാല്‍ ഈ വാതിലുകളിലൂടെയുള്ള പോക്കുവരവുകള്‍ തിക്കിത്തിരക്കും സംഘര്‍ഷവും അശാന്തിയും ഉളവാക്കുന്നു. പക്ഷേ, ആത്മനിയന്ത്രണം കൈവന്നവന്‍, ഈ വാതിലുകളിലൂടെ സുഖാനുഭവങ്ങളെ പ്രവേശിപ്പിക്കാന്‍ ബദ്ധപ്പെടുകയോ ദുഃഖാനുഭൂതികളെ പുറന്തള്ളാന്‍ ആഞ്ഞുപിടിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. പിന്നെയോ, ഈ വക എല്ലാ പോക്കുവരവുകളോടും ഇടപാടുകളോടും നിസ്സംഗനായി സുഖമായി ഇരിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍ (ഈ പട്ടണത്തില്‍) അവന്‍ (പരമാത്മസമാനം) യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല, ചെയ്യിക്കുന്നുമില്ല.
ഇവിടെ രണ്ട് സംശയങ്ങള്‍ ഉദിക്കാം. ജീവന്‍തന്നെയാണ് ബ്രഹ്മമെങ്കില്‍ ഓരോ ശരീരത്തിലും ഓരോ ദേഹി ഇരിക്കുന്നുവെന്ന് എങ്ങനെ പറയും? പറയാം. കാരണം, ജീവന്‍ എന്നത് അക്ഷരാതീതത്തിന്റെ (പ്രപഞ്ചജീവന്റെ) അനുരണനമായി അക്ഷരബ്രഹ്മത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന രൂപനിര്‍മാണക്ഷേത്രമാണ്. ഓരോ ശരീരക്ഷേത്രത്തിലും അത് വേറെവേറെ എന്നപോലെ ഇരിക്കുന്നു. യോഗയുക്തനിലും ഉടല്‍ വീഴുവോളം ഇത് ശരിയാണ്.
ജിതേന്ദ്രിയന്‍ തീര്‍ത്തും അനാസക്തനായതിനാല്‍ ശരീരപുരത്തിനകത്ത് അരാജകത്വം പുലരില്ലേ എന്നതാണ് രണ്ടാമത്തെ സംശയം. ഇല്ല, കാരണം, ഇങ്ങനെയാകുമ്പോള്‍ ആ ശരീരം ഈശ്വരന്റെ ഉപകരണം മാത്രമായിത്തീരുന്നു. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ യജ്ഞഭാവേന കര്‍മം പരിശീലിച്ച ഇന്ദ്രിയമനോബുദ്ധികള്‍ അപ്പോഴേക്കും പരമാത്മാവിന്റെ ഹിതമൊന്നിനുമാത്രം അനുസരിച്ച് നീങ്ങുന്നവയാകുന്നു. ഫലേച്ഛയുടെ ഇടപെടല്‍ വരുമ്പോഴാണ്, അത് ഇല്ലാതാകുമ്പോഴല്ല, വാസ്തവത്തില്‍ അരാജകത്വം മുള പൊട്ടുന്നത്.
ഇത്രയും പറയുമ്പോള്‍ കാതലായ മറ്റൊരു സംശയം വരുന്നു-എങ്കില്‍, ഈശ്വരേച്ഛ എന്നു പറയുന്നത് എന്താണ്? അങ്ങനെ ഒന്നുണ്ടോ?
(തുടരും.....)
സര്‍വ്വകര്‍മ്മാണി മനസാ...
സംന്യാസ്യാസ്തേ സുഖം വശീ
നവദ്വാരേ പുരേ ദേഹീ
നൈവ കുര്‍വ്വന്‍ ന കാരയന്‍
ഇന്ദ്രിയങ്ങളേയും മനസ്സിനേയും വശപ്പെടുത്തി ആത്മനിഷ്ഠയില്‍ ഉറപ്പിച്ചിട്ടുള്ള പുരുഷന്‍ എല്ലാ കര്‍മ്മങ്ങളേയും മനസ്സുകൊണ്ട് ഉപേക്ഷിച്ചിട്ട് ഒന്‍പതു വാതിലുകളുള്ള ഒരുപട്ടണത്തോടു സാമ്യം വഹിക്കുന്ന ശരീരത്തില്‍ സ്വയം ഒന്നും തന്നെ ചെയ്യാത്തവനായും ഒന്നും ചെയ്യിക്കാത്തവനായും സദാ ആത്മാനന്ദാനുഭൂതിയില്‍ മുഴുകികഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു.
ഫലേച്ഛയോടെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവരെപ്പോലെതന്നെയാണ് കര്‍മ്മയോഗിയും പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ തന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ കര്‍ത്താവ് താനല്ലെന്നുള്ള ധാരണകൊണ്ട് അവന്‍ തന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളില്‍ അപക്ഷപാതിയാണ്. അവന്‍ എവിടെ തങ്ങിയാലും അവിടം അറിവിന്റെ ആവാസസ്ഥാനമാ യിരിക്കും. ഒന്‍പതു ബഹിര്‍ദ്വാരങ്ങളുള്ള ദേഹത്തിലാണ് അവന്‍ വസിക്കുന്നതെങ്കിലും ദൈഹികമായ ജീവിതമല്ല അവന്‍റേത്. കര്‍മ്മഫലങ്ങളില്‍ ഇച്ഛയില്ലാത്തവനായി, എല്ലാറ്റിലും അനാസക്തനായി കഴിയുന്ന അവന്‍ കര്‍മ്മം ചെയ്യുന്നുണ്ടെങ്കിലും അകര്‍മ്മകൃത്തിനെപ്പോലെയാണ് കഴിച്ചുകൂട്ടുന്നത്.
ഒമ്പതു കവാടങ്ങളുള്ള പട്ടണംപോലെയാണ് സ്ഥൂലശരീരം. ശരിയായ വിവേചനം ഇല്ലാതിരുന്നാല്‍ ഈ വാതിലുകളിലൂടെയുള്ള പോക്കുവരവുകള്‍ തിക്കിത്തിരക്കും സംഘര്‍ഷവും അശാന്തിയും ഉളവാക്കുന്നു. പക്ഷേ, ആത്മനിയന്ത്രണം കൈവന്നവന്‍, ഈ വാതിലുകളിലൂടെ സുഖാനുഭവങ്ങളെ പ്രവേശിപ്പിക്കാന്‍ ബദ്ധപ്പെടുകയോ ദുഃഖാനുഭൂതികളെ പുറന്തള്ളാന്‍ ആഞ്ഞുപിടിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. പിന്നെയോ, ഈ വക എല്ലാ പോക്കുവരവുകളോടും ഇടപാടുകളോടും നിസ്സംഗനായി സുഖമായി ഇരിക്കുന്നു. അപ്പോള്‍ (ഈ പട്ടണത്തില്‍) അവന്‍ (പരമാത്മസമാനം) യഥാര്‍ഥത്തില്‍ ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല, ചെയ്യിക്കുന്നുമില്ല.
ഇവിടെ രണ്ട് സംശയങ്ങള്‍ ഉദിക്കാം. ജീവന്‍തന്നെയാണ് ബ്രഹ്മമെങ്കില്‍ ഓരോ ശരീരത്തിലും ഓരോ ദേഹി ഇരിക്കുന്നുവെന്ന് എങ്ങനെ പറയും? പറയാം. കാരണം, ജീവന്‍ എന്നത് അക്ഷരാതീതത്തിന്റെ (പ്രപഞ്ചജീവന്റെ) അനുരണനമായി അക്ഷരബ്രഹ്മത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്ന രൂപനിര്‍മാണക്ഷേത്രമാണ്. ഓരോ ശരീരക്ഷേത്രത്തിലും അത് വേറെവേറെ എന്നപോലെ ഇരിക്കുന്നു. യോഗയുക്തനിലും ഉടല്‍ വീഴുവോളം ഇത് ശരിയാണ്.
ജിതേന്ദ്രിയന്‍ തീര്‍ത്തും അനാസക്തനായതിനാല്‍ ശരീരപുരത്തിനകത്ത് അരാജകത്വം പുലരില്ലേ എന്നതാണ് രണ്ടാമത്തെ സംശയം. ഇല്ല, കാരണം, ഇങ്ങനെയാകുമ്പോള്‍ ആ ശരീരം ഈശ്വരന്റെ ഉപകരണം മാത്രമായിത്തീരുന്നു. എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ യജ്ഞഭാവേന കര്‍മം പരിശീലിച്ച ഇന്ദ്രിയമനോബുദ്ധികള്‍ അപ്പോഴേക്കും പരമാത്മാവിന്റെ ഹിതമൊന്നിനുമാത്രം അനുസരിച്ച് നീങ്ങുന്നവയാകുന്നു. ഫലേച്ഛയുടെ ഇടപെടല്‍ വരുമ്പോഴാണ്, അത് ഇല്ലാതാകുമ്പോഴല്ല, വാസ്തവത്തില്‍ അരാജകത്വം മുള പൊട്ടുന്നത്.
ഇത്രയും പറയുമ്പോള്‍ കാതലായ മറ്റൊരു സംശയം വരുന്നു-എങ്കില്‍, ഈശ്വരേച്ഛ എന്നു പറയുന്നത് എന്താണ്? അങ്ങനെ ഒന്നുണ്ടോ?
(തുടരും.....)
No comments:
Post a Comment