ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 4 ശ്ളോകം 30
അപരേ നിയതാഹാരാഃ
പ്രാണാന്‍ പ്രാണേഷു ജുഹ്വതി...
സര്‍വ്വേഽപ്യേത യജ്ഞവിദോ
യജ്ഞ ക്ഷപിതകല്മഷാഃ
ചിലര്‍ മിതമായി ആഹാരം കഴിച്ചുകൊണ്ട് അന്തര്‍വായുക്കളെ (ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ വ്യാപാരങ്ങളെ) വായൂഭേദങ്ങളില്‍ (തങ്ങള്‍ക്കധീനമായ ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍) ഹോമം ചെയ്യുന്നു. മേല്‍വിവരിച്ച പ്രകാരമുള്ള യജ്ഞങ്ങള്‍ അനുഷ്ഠിക്കുന്ന എല്ലാവരും യജ്ഞത്തെ അറിഞ്ഞവരും യജ്ഞംകൊണ്ട് പാപത്തെ നശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നവരും ആകുന്നു.
ഹഠയോഗം അനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്‍ അവരുടെ ആഹാരത്തെ നിയന്ത്രിച്ചിട്ട് ഉള്ളില്‍ അടങ്ങിയൊതുങ്ങുന്ന പ്രാണപ്രസരങ്ങളില്‍ മറ്റെല്ലാ പ്രാണചലനങ്ങളേയും ഹോമിക്കുന്നു. ഇതാണ് പ്രാണനിലെ പ്രാണയജനം. ഈ രീതിയില്‍ സാധനകള്‍ അനുഷ്ഠിക്കുന്നവരെല്ലാം യജ്ഞമെന്തെന്ന് അറിയുന്നവരാണ്. ഇപ്രകാരം പ്രാണായാമം ദൃഢപ്പെടുന്നതോടെ പ്രാണന്‍ അത്യന്തം സൂക്ഷ്മമായി ഭവിച്ച് ശരീരത്തിലെ എല്ലാ രോമകൂപങ്ങളിലും പരന്നു വ്യാപിച്ചിട്ട് ചിത്തശുദ്ധിയും ദേഹശുദ്ധിയും ഉണ്ടാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്നു. അങ്ങനെ അത് ആത്മാനുഭവത്തിനു വഴിതെളിക്കുന്നു. മോചനം നേടണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന അവരെല്ലാം അവരുടെ മനസ്സിന്റെ മാലിന്യങ്ങളെ ഇപ്രകാരം യജ്ഞങ്ങള്‍വഴിയായി കഴുകിക്കളഞ്ഞ് ചിത്തശുദ്ധി വരുത്തുന്നു. മനസ്സിന്റെ മായാമോഹങ്ങളും അജ്ഞതയും നീങ്ങുമ്പോള്‍ ശേഷിക്കുന്നത് പരിശുദ്ധമായ ആത്മബോധമാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ആത്മബോധത്തില്‍ അഗ്നിയെന്നോ യാചകനെന്നോ ഉള്ള അതിര്‍ത്തിവരമ്പുകളൊന്നും ഉണ്ടായിരിക്കുകയില്ല. യജ്ഞകര്‍ത്താവിന്റെ എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും പ്രയോജനകരമായി നിറവേറിയിരിക്കുന്നു. നാനാമുഖങ്ങളായ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. കര്‍മ്മവാസനകളെല്ലാം ക്ഷയിച്ച് കര്‍മ്മസാക്ഷിക്ക് തുല്യം പ്രകാശിക്കാന്‍ ഇടയാകുന്ന ആത്മാവില്‍ ദ്വന്ദഭാവത്തിന്റെ നിഴല്‍പോലും വീഴുകയില്ല.
ആഹാരനിയന്ത്രണത്തെക്കുറിച്ച് ഇവിടെ പറയുന്നു. അധികമോ അനാശാസ്യമോ ആയ ആഹാരം പ്രാണനെ സഹായിക്കയല്ല പീഡിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുക. പ്രാണന്റെ വിശുദ്ധിയും ഊര്‍ജസ്വലതയും ഭക്ഷണത്തിന്റെ അളവും തരവും അനുസരിച്ചായിരിക്കും. എല്ലാ മതങ്ങളും ഭക്ഷണക്കാര്യത്തില്‍ വ്രതാനുഷ്ഠാനം നിര്‍ദേശിക്കുന്നു. മനസ്സും പ്രാണനും വെവ്വേറെയല്ല. പ്രാണനില്‍ നിന്നു പുറപ്പെടുന്ന ചോദനകളെ പ്രാണനില്‍ത്തന്നെ അര്‍പ്പിച്ച് ജീവിതത്തിന് ജ്ഞാനമെന്ന ലക്ഷ്യം നിശ്ചയിക്കുമ്പോള്‍ പ്രാണങ്ങളെ പ്രാണങ്ങളില്‍ യജിക്കുന്നു എന്നുപറയാം. ഭോഗവിഷയങ്ങളില്‍ പ്രധാനമായ ഒന്നിനെ തൊട്ടുകാണിക്കാന്‍ ആഹാരത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. മറ്റ് വിഷയാനുഭൂതികളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതും ഇതേതരം യജ്ഞം തന്നെ.
പന്ത്രണ്ട് യജ്ഞങ്ങളെപ്പറ്റി പറഞ്ഞു. അതിന്റെയും അതുപോലുള്ള എല്ലാറ്റിന്റെയും തത്ത്വം അറിയുന്നവരെ 'യജ്ഞത്തെ അറിഞ്ഞവര്‍' എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.
ആത്യന്തികമായ അറിവിനെ അനുഭവമാക്കാന്‍ നോക്കുന്നതിനു പകരം വിഷയാനുഭവങ്ങളാണ് കാര്യം എന്നു കരുതുന്നതിനെയും അങ്ങനെയുള്ള പ്രവൃത്തിയെയുമാണ് കല്മഷം, പാപം എന്നൊക്കെ വിളിക്കുന്നത്.
ഈ യജ്ഞഭാവന മഹാതപസ്വികളായ ചുരുക്കം പേര്‍ക്കു മാത്രമുള്ളതല്ല. സാധാരണക്കാരായവര്‍ക്കും സ്വീകരിക്കാം എന്നാണ് ഗീതയുടെ താത്പര്യം.
സ്ഥാനമാനങ്ങളോ ജാതിയോ ലിംഗമോ പ്രായമോ ആള്‍വലിപ്പമോ ഒന്നും നിബന്ധനയായി പറയുന്നില്ല. ഉപദേശിയോ പുരോഹിതനോ ഒന്നും ആവശ്യവുമില്ല.
(തുടരും.....)
അപരേ നിയതാഹാരാഃ
പ്രാണാന്‍ പ്രാണേഷു ജുഹ്വതി...
സര്‍വ്വേഽപ്യേത യജ്ഞവിദോ
യജ്ഞ ക്ഷപിതകല്മഷാഃ
ചിലര്‍ മിതമായി ആഹാരം കഴിച്ചുകൊണ്ട് അന്തര്‍വായുക്കളെ (ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ വ്യാപാരങ്ങളെ) വായൂഭേദങ്ങളില്‍ (തങ്ങള്‍ക്കധീനമായ ഇന്ദ്രിയങ്ങളില്‍) ഹോമം ചെയ്യുന്നു. മേല്‍വിവരിച്ച പ്രകാരമുള്ള യജ്ഞങ്ങള്‍ അനുഷ്ഠിക്കുന്ന എല്ലാവരും യജ്ഞത്തെ അറിഞ്ഞവരും യജ്ഞംകൊണ്ട് പാപത്തെ നശിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നവരും ആകുന്നു.
ഹഠയോഗം അനുഷ്ഠിക്കുന്നവര്‍ അവരുടെ ആഹാരത്തെ നിയന്ത്രിച്ചിട്ട് ഉള്ളില്‍ അടങ്ങിയൊതുങ്ങുന്ന പ്രാണപ്രസരങ്ങളില്‍ മറ്റെല്ലാ പ്രാണചലനങ്ങളേയും ഹോമിക്കുന്നു. ഇതാണ് പ്രാണനിലെ പ്രാണയജനം. ഈ രീതിയില്‍ സാധനകള്‍ അനുഷ്ഠിക്കുന്നവരെല്ലാം യജ്ഞമെന്തെന്ന് അറിയുന്നവരാണ്. ഇപ്രകാരം പ്രാണായാമം ദൃഢപ്പെടുന്നതോടെ പ്രാണന്‍ അത്യന്തം സൂക്ഷ്മമായി ഭവിച്ച് ശരീരത്തിലെ എല്ലാ രോമകൂപങ്ങളിലും പരന്നു വ്യാപിച്ചിട്ട് ചിത്തശുദ്ധിയും ദേഹശുദ്ധിയും ഉണ്ടാക്കിത്തീര്‍ക്കുന്നു. അങ്ങനെ അത് ആത്മാനുഭവത്തിനു വഴിതെളിക്കുന്നു. മോചനം നേടണമെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്ന അവരെല്ലാം അവരുടെ മനസ്സിന്റെ മാലിന്യങ്ങളെ ഇപ്രകാരം യജ്ഞങ്ങള്‍വഴിയായി കഴുകിക്കളഞ്ഞ് ചിത്തശുദ്ധി വരുത്തുന്നു. മനസ്സിന്റെ മായാമോഹങ്ങളും അജ്ഞതയും നീങ്ങുമ്പോള്‍ ശേഷിക്കുന്നത് പരിശുദ്ധമായ ആത്മബോധമാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ആത്മബോധത്തില്‍ അഗ്നിയെന്നോ യാചകനെന്നോ ഉള്ള അതിര്‍ത്തിവരമ്പുകളൊന്നും ഉണ്ടായിരിക്കുകയില്ല. യജ്ഞകര്‍ത്താവിന്റെ എല്ലാ ആഗ്രഹങ്ങളും പ്രയോജനകരമായി നിറവേറിയിരിക്കുന്നു. നാനാമുഖങ്ങളായ കര്‍മ്മങ്ങള്‍ അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. കര്‍മ്മവാസനകളെല്ലാം ക്ഷയിച്ച് കര്‍മ്മസാക്ഷിക്ക് തുല്യം പ്രകാശിക്കാന്‍ ഇടയാകുന്ന ആത്മാവില്‍ ദ്വന്ദഭാവത്തിന്റെ നിഴല്‍പോലും വീഴുകയില്ല.
ആഹാരനിയന്ത്രണത്തെക്കുറിച്ച് ഇവിടെ പറയുന്നു. അധികമോ അനാശാസ്യമോ ആയ ആഹാരം പ്രാണനെ സഹായിക്കയല്ല പീഡിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുക. പ്രാണന്റെ വിശുദ്ധിയും ഊര്‍ജസ്വലതയും ഭക്ഷണത്തിന്റെ അളവും തരവും അനുസരിച്ചായിരിക്കും. എല്ലാ മതങ്ങളും ഭക്ഷണക്കാര്യത്തില്‍ വ്രതാനുഷ്ഠാനം നിര്‍ദേശിക്കുന്നു. മനസ്സും പ്രാണനും വെവ്വേറെയല്ല. പ്രാണനില്‍ നിന്നു പുറപ്പെടുന്ന ചോദനകളെ പ്രാണനില്‍ത്തന്നെ അര്‍പ്പിച്ച് ജീവിതത്തിന് ജ്ഞാനമെന്ന ലക്ഷ്യം നിശ്ചയിക്കുമ്പോള്‍ പ്രാണങ്ങളെ പ്രാണങ്ങളില്‍ യജിക്കുന്നു എന്നുപറയാം. ഭോഗവിഷയങ്ങളില്‍ പ്രധാനമായ ഒന്നിനെ തൊട്ടുകാണിക്കാന്‍ ആഹാരത്തെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. മറ്റ് വിഷയാനുഭൂതികളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നതും ഇതേതരം യജ്ഞം തന്നെ.
പന്ത്രണ്ട് യജ്ഞങ്ങളെപ്പറ്റി പറഞ്ഞു. അതിന്റെയും അതുപോലുള്ള എല്ലാറ്റിന്റെയും തത്ത്വം അറിയുന്നവരെ 'യജ്ഞത്തെ അറിഞ്ഞവര്‍' എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു.
ആത്യന്തികമായ അറിവിനെ അനുഭവമാക്കാന്‍ നോക്കുന്നതിനു പകരം വിഷയാനുഭവങ്ങളാണ് കാര്യം എന്നു കരുതുന്നതിനെയും അങ്ങനെയുള്ള പ്രവൃത്തിയെയുമാണ് കല്മഷം, പാപം എന്നൊക്കെ വിളിക്കുന്നത്.
ഈ യജ്ഞഭാവന മഹാതപസ്വികളായ ചുരുക്കം പേര്‍ക്കു മാത്രമുള്ളതല്ല. സാധാരണക്കാരായവര്‍ക്കും സ്വീകരിക്കാം എന്നാണ് ഗീതയുടെ താത്പര്യം.
സ്ഥാനമാനങ്ങളോ ജാതിയോ ലിംഗമോ പ്രായമോ ആള്‍വലിപ്പമോ ഒന്നും നിബന്ധനയായി പറയുന്നില്ല. ഉപദേശിയോ പുരോഹിതനോ ഒന്നും ആവശ്യവുമില്ല.
(തുടരും.....)
No comments:
Post a Comment