ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 4 ശ്ളോകം 27
സര്‍വ്വാണീന്ദ്രിയകര്‍മ്മാണി...
പ്രാണകര്‍മ്മാണി ചാപരേ
ആത്മസംയമയോഗാഗ്നൗ
ജുഹ്വതി ജ്ഞാനദീപിതേ
മറ്റു ചില ധ്യാനനിഷ്‍ഠന്മാര്‍ ജ്ഞാനകര്‍മ്മേന്ദ്രിയങ്ങളുടേയും പ്രാണന്‍ മുതലായ പത്തു വായുക്കളുടെയും വ്യാപാരങ്ങളെ ആത്മവിഷയകമായ ജ്ഞാനം കൊണ്ടു ജ്വലിക്കുന്നതായ ആത്മസംയമയോഗമെന്ന അഗ്നിയില്‍ ഹോമിക്കുന്നു.
അല്ലയോ പാര്‍ത്ഥാ, ഇപ്രകാരം ചിലര്‍ അവരുടെ പാപത്തെ കഴുകികളയുന്നു. ചിലര്‍ വിവേചനമാകുന്ന അരണി ഗുരു ഉപദേശിച്ച പ്രകാരം, ഹൃദയമാകുന്ന അരണിയോടു ചേര്‍ത്ത് അതിവേഗത്തില്‍ ഉരുമ്മുന്നു. എല്ലാ മാനസികാവസ്ഥകളും ഏകരൂപമാക്കി ദ്രവീഭവിപ്പിച്ചതിനുശേഷമുള്ള ഉരസല്‍ ആയതുകൊണ്ട് ഇതിന് പെട്ടെന്നു ഫലം സിദ്ധിക്കുകയും ജ്ഞാനത്തിന്റെ അഗ്നി കത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാല്‍ ഈ അഗ്നി കത്തിജ്ജ്വലിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അതില്‍നിന്നുണ്ടാകുന്നത് അത്ഭുതശക്തികള്‍ സമ്പാദിക്കണമെന്നുള്ള മോഹത്തിന്റെ വശീകരണധൂമമാണ്. ധൂമപ്രവാഹം നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ജ്ഞാനത്തിന്റെ തീപ്പൊരികള്‍ കാണാറാവുന്നു. ആത്മീയാനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ലാഘവമാക്കിത്തീര്‍ത്ത ചിത്തത്തിന്റെ ബന്ധനരഹിതമായ ചെറിയ അംശങ്ങള്‍ ഈ ജ്ഞാനാഗ്നിയില്‍ ഇട്ടുകൊടുക്കുമ്പോള്‍ , മമതയാകുന്ന നെയ്യിന്റെ സഹായത്തോടെ അഗ്നി ആളിക്കത്തി വാസനകളെ എരിച്ചു കളയുന്നു. അപ്പോള്‍ ഇന്ദ്രിയ കര്‍മ്മങ്ങളെ ‘ഞാന്‍ ബ്രഹ്മമാകുന്നു, ഞാന്‍ ബ്രഹ്മമാകുന്നു’ എന്ന മന്ത്രോച്ചാരണത്തോടുകൂടി ഈ അഗ്നിജ്വാലയിലേക്കു നിവേദിക്കുന്നു. പിന്നീട് പ്രാണന്‍ മുതലായ വായുക്കളുടെ വ്യാപാരങ്ങളെ അവസാനത്ത ഹോമദ്രവ്യമാക്കി ഈ അഗ്നിയില്‍ ഹോമിക്കുന്നു. ജ്ഞാനത്തിന്റെ പരിസരമാപ്തിയില്‍ ബ്രഹ്മത്തില്‍ നിമഗ്നമായി അവഭൃതസ്നാനവും നടത്തുന്നു.
ആത്മാനിയന്ത്രണമെന്ന യജ്ഞത്തിന്റെ അവസാനത്തില്‍ യജ്ഞശേഷിപ്പായി ലഭിക്കുന്ന ആത്മജ്ഞാനാനന്ദത്തിന്റെ അനുഭൂതിയാകുന്ന ഹവിസ്സ് അവര്‍ യജ്ഞശിഷ്ടമായി അനുഭവിക്കുന്നു. അതുപോലെ യജ്ഞം നടത്തി മോക്ഷം നേടിയവര്‍ പലരുമുണ്ട്. ഇപ്രകാരമുള്ള യജ്ഞകര്‍മ്മങ്ങള്‍ പലവിധത്തില്‍ ഉള്ളതാണെങ്കിലും പരബ്രഹ്മവുമായി ഐക്യം പ്രാപിക്കുകയെന്നുള്ളതാണ് എല്ലാറ്റിന്റേയും ഏകലക്ഷ്യം.
ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ നിസ്സാരത മനസ്സിലായാല്‍പ്പിന്നെ പ്രാണഗതിയാണ് നേരെയാകേണ്ടത്. അതിന് ബുദ്ധിയുടെ തെളിമയില്‍ (ശരിയായ അറിവുകൊണ്ട് പ്രകാശിക്കുന്ന ബുദ്ധിയില്‍) പ്രാണനെയും ഹോമിക്കണം.
പ്രാണാപാനഗതി മാനസികനിലയെ നേരിട്ടു ബാധിക്കുന്നതാണ്. അതിനാല്‍ മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കണമെങ്കില്‍ ശ്വാസഗതി നേരെ നിര്‍ത്താന്‍ പറ്റണം. പ്രാണം എന്നാല്‍ ശ്വസിക്കുന്ന വായുമാത്രമല്ല. ജീവന്റെ സ്ഫുരണങ്ങളുടെ ആകത്തുകയെയാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ശ്വാസനിയന്ത്രണത്തിലൂടെ പ്രാണനെ അധീനത്തില്‍ നിര്‍ത്താമെന്നുമാത്രം.
ഹഠയോഗത്തില്‍ ജ്ഞാനേന്ദ്രിയങ്ങളെയും കര്‍മേന്ദ്രിയങ്ങളെയും അടക്കുന്നത് ബലാത്കാരേണയാണ്. അഭിനിവേശങ്ങള്‍ സ്വയം ഒഴിഞ്ഞുപോകുകയോ ഇല്ലാതാകയോ അല്ല അവയെ അടിച്ചിറക്കുകയോ തല്ലിക്കൊല്ലുകയോ ആണ് നടക്കുന്നത്. പക്ഷേ, ഇവിടെ പരാമര്‍ശിക്കുന്ന യോഗമാകട്ടെ, സ്വാഭാവികമായ ഒരു വളര്‍ച്ചയോ പരിണതിയോ വികാസമോ ആണ്; അകവും പുറവും തിങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന ഒരു തപശ്ചര്യയാണ്.
അറിവാണ് ആത്മനിയന്ത്രണത്തിന്റെ താക്കോല്‍. നേര്‍വഴിയറിയാതെ ഒരു വണ്ടിയും ഓടിക്കാനാവില്ലല്ലോ.
(തുടരും.....)
സര്‍വ്വാണീന്ദ്രിയകര്‍മ്മാണി...
പ്രാണകര്‍മ്മാണി ചാപരേ
ആത്മസംയമയോഗാഗ്നൗ
ജുഹ്വതി ജ്ഞാനദീപിതേ
മറ്റു ചില ധ്യാനനിഷ്‍ഠന്മാര്‍ ജ്ഞാനകര്‍മ്മേന്ദ്രിയങ്ങളുടേയും പ്രാണന്‍ മുതലായ പത്തു വായുക്കളുടെയും വ്യാപാരങ്ങളെ ആത്മവിഷയകമായ ജ്ഞാനം കൊണ്ടു ജ്വലിക്കുന്നതായ ആത്മസംയമയോഗമെന്ന അഗ്നിയില്‍ ഹോമിക്കുന്നു.
അല്ലയോ പാര്‍ത്ഥാ, ഇപ്രകാരം ചിലര്‍ അവരുടെ പാപത്തെ കഴുകികളയുന്നു. ചിലര്‍ വിവേചനമാകുന്ന അരണി ഗുരു ഉപദേശിച്ച പ്രകാരം, ഹൃദയമാകുന്ന അരണിയോടു ചേര്‍ത്ത് അതിവേഗത്തില്‍ ഉരുമ്മുന്നു. എല്ലാ മാനസികാവസ്ഥകളും ഏകരൂപമാക്കി ദ്രവീഭവിപ്പിച്ചതിനുശേഷമുള്ള ഉരസല്‍ ആയതുകൊണ്ട് ഇതിന് പെട്ടെന്നു ഫലം സിദ്ധിക്കുകയും ജ്ഞാനത്തിന്റെ അഗ്നി കത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. എന്നാല്‍ ഈ അഗ്നി കത്തിജ്ജ്വലിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് അതില്‍നിന്നുണ്ടാകുന്നത് അത്ഭുതശക്തികള്‍ സമ്പാദിക്കണമെന്നുള്ള മോഹത്തിന്റെ വശീകരണധൂമമാണ്. ധൂമപ്രവാഹം നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ ജ്ഞാനത്തിന്റെ തീപ്പൊരികള്‍ കാണാറാവുന്നു. ആത്മീയാനുഷ്ഠാനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് ലാഘവമാക്കിത്തീര്‍ത്ത ചിത്തത്തിന്റെ ബന്ധനരഹിതമായ ചെറിയ അംശങ്ങള്‍ ഈ ജ്ഞാനാഗ്നിയില്‍ ഇട്ടുകൊടുക്കുമ്പോള്‍ , മമതയാകുന്ന നെയ്യിന്റെ സഹായത്തോടെ അഗ്നി ആളിക്കത്തി വാസനകളെ എരിച്ചു കളയുന്നു. അപ്പോള്‍ ഇന്ദ്രിയ കര്‍മ്മങ്ങളെ ‘ഞാന്‍ ബ്രഹ്മമാകുന്നു, ഞാന്‍ ബ്രഹ്മമാകുന്നു’ എന്ന മന്ത്രോച്ചാരണത്തോടുകൂടി ഈ അഗ്നിജ്വാലയിലേക്കു നിവേദിക്കുന്നു. പിന്നീട് പ്രാണന്‍ മുതലായ വായുക്കളുടെ വ്യാപാരങ്ങളെ അവസാനത്ത ഹോമദ്രവ്യമാക്കി ഈ അഗ്നിയില്‍ ഹോമിക്കുന്നു. ജ്ഞാനത്തിന്റെ പരിസരമാപ്തിയില്‍ ബ്രഹ്മത്തില്‍ നിമഗ്നമായി അവഭൃതസ്നാനവും നടത്തുന്നു.
ആത്മാനിയന്ത്രണമെന്ന യജ്ഞത്തിന്റെ അവസാനത്തില്‍ യജ്ഞശേഷിപ്പായി ലഭിക്കുന്ന ആത്മജ്ഞാനാനന്ദത്തിന്റെ അനുഭൂതിയാകുന്ന ഹവിസ്സ് അവര്‍ യജ്ഞശിഷ്ടമായി അനുഭവിക്കുന്നു. അതുപോലെ യജ്ഞം നടത്തി മോക്ഷം നേടിയവര്‍ പലരുമുണ്ട്. ഇപ്രകാരമുള്ള യജ്ഞകര്‍മ്മങ്ങള്‍ പലവിധത്തില്‍ ഉള്ളതാണെങ്കിലും പരബ്രഹ്മവുമായി ഐക്യം പ്രാപിക്കുകയെന്നുള്ളതാണ് എല്ലാറ്റിന്റേയും ഏകലക്ഷ്യം.
ഇന്ദ്രിയങ്ങളുടെ നിസ്സാരത മനസ്സിലായാല്‍പ്പിന്നെ പ്രാണഗതിയാണ് നേരെയാകേണ്ടത്. അതിന് ബുദ്ധിയുടെ തെളിമയില്‍ (ശരിയായ അറിവുകൊണ്ട് പ്രകാശിക്കുന്ന ബുദ്ധിയില്‍) പ്രാണനെയും ഹോമിക്കണം.
പ്രാണാപാനഗതി മാനസികനിലയെ നേരിട്ടു ബാധിക്കുന്നതാണ്. അതിനാല്‍ മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കണമെങ്കില്‍ ശ്വാസഗതി നേരെ നിര്‍ത്താന്‍ പറ്റണം. പ്രാണം എന്നാല്‍ ശ്വസിക്കുന്ന വായുമാത്രമല്ല. ജീവന്റെ സ്ഫുരണങ്ങളുടെ ആകത്തുകയെയാണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ശ്വാസനിയന്ത്രണത്തിലൂടെ പ്രാണനെ അധീനത്തില്‍ നിര്‍ത്താമെന്നുമാത്രം.
ഹഠയോഗത്തില്‍ ജ്ഞാനേന്ദ്രിയങ്ങളെയും കര്‍മേന്ദ്രിയങ്ങളെയും അടക്കുന്നത് ബലാത്കാരേണയാണ്. അഭിനിവേശങ്ങള്‍ സ്വയം ഒഴിഞ്ഞുപോകുകയോ ഇല്ലാതാകയോ അല്ല അവയെ അടിച്ചിറക്കുകയോ തല്ലിക്കൊല്ലുകയോ ആണ് നടക്കുന്നത്. പക്ഷേ, ഇവിടെ പരാമര്‍ശിക്കുന്ന യോഗമാകട്ടെ, സ്വാഭാവികമായ ഒരു വളര്‍ച്ചയോ പരിണതിയോ വികാസമോ ആണ്; അകവും പുറവും തിങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന ഒരു തപശ്ചര്യയാണ്.
അറിവാണ് ആത്മനിയന്ത്രണത്തിന്റെ താക്കോല്‍. നേര്‍വഴിയറിയാതെ ഒരു വണ്ടിയും ഓടിക്കാനാവില്ലല്ലോ.
(തുടരും.....)
No comments:
Post a Comment