ശ്രീമദ് ഭഗവദ് ഗീതാ പഠനം

ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത - അദ്ധ്യായം 11 - "വിശ്വരൂപദര്‍ശനയോഗം"-
ശ്ളോകം 40

നമഃ പുരസ്താദഥ പൃഷ്ഠതസ്തേ
നമോƒസ്തു തേ സര്‍വ്വ ഏവ സര്‍വ്വ
അനന്തവീര്യാമിത വിക്രമസ്ത്വം
സര്‍വ്വം സമാപ്നോഷി തതോƒസി സര്‍വ്വഃ

അല്ലയോ ഭഗവാനേ, അങ്ങയുടെ സാന്നിദ്ധ്യമില്ലാത്ത എന്തെങ്കിലും ഈ ജഗത്തിലുണ്ടോ? അങ്ങ് നിവസിക്കാത്ത ഏതെങ്കിലും ഇടമുണ്ടോ? അങ്ങ് എവിടെയൊക്കെ ആണെങ്കിലും ഞാന്‍ അങ്ങയെ നമസ്കരിക്കുന്നു. അമേയനായ പ്രഭോ, വായുവും എല്ലാവരേയും ശിക്ഷിക്കുന്ന മൃത്യുദേവനായ യമനും, എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളിലുമുള്ള ജഠരാഗ്നിയും അങ്ങാണ്. അങ്ങുതന്നെയാണ് വരുണനും ശശാങ്കനും പ്രപഞ്ച സ്രഷ്ടാവായ ബ്രഹ്മദേവനും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പിതാമഹനും. വിശ്വനാഥാ, രൂപമുണ്ടെങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും ഈ വിശ്വത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കുന്നതെല്ലാം അങ്ങയുടെ വിഭൂതികളാണ്. ഞാന്‍ അങ്ങയെ പ്രണമിക്കുന്നു.

ഇപ്രകാരം സ്നേഹനിര്‍ഭരമായ ഹൃദയത്തോടെ അര്‍ജ്ജുനന്‍ ഭഗവാന്‍ കൃഷ്ണനെ വീണ്ടും വീണ്ടും വണങ്ങി.

അവന്‍ തുടര്‍ന്നു: പ്രഭോ, ഞാന്‍ അങ്ങയെ വന്ദിക്കുന്നു. ദേവാ, ഞാന്‍ അങ്ങയെ അഭിവാദ്യം ചെയ്യുന്നു.

അവന്‍ കൂപ്പുകൈകളോടെ ഭഗവാന്‍റെ അടുത്തുചെന്നു നമസ്കരിച്ചു. വീണ്ടും വീണ്ടും പറഞ്ഞു: ഭഗവാനേ ഞാന്‍ അങ്ങയെ പ്രണമിക്കുന്നു. ഞാന്‍ അങ്ങയെ നമസ്കരിക്കുന്നു.

ഭഗവാന്‍റെ ഓരോ അവയവും അവന്‍ സാകൂതം നോക്കി. ചരവും അചരവുമായ എല്ലാറ്റിനേയും അവന്‍ അതില്‍ ദര്‍ശിച്ചു. അദ്ഭുതസ്തബ്ധനായി അവന്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. ഞാന്‍ അങ്ങയെ വന്ദിക്കുന്നു, വന്ദിക്കുന്നു, വന്ദിക്കുന്നു.

പരംപൊരുള്‍ എല്ലാറ്റിലും വ്യാപിച്ചിരിക്കുന്നതിനാല്‍ നാമും അതിലാണുള്ളത്. നാം പരംപൊരുളിനെ ഏതു ദിശയിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു നിന്ന് നമസ്‌കരിച്ചാലും, നമസ്‌കരിച്ചേ ഇല്ലെന്നാലും നമ്മിലെ ജീവന്‍ എന്ന പരംപൊരുള്‍ സ്ഫുലിംഗം സദാ അതിന്റെ പരമധാമത്തെ നമസ്‌കരിച്ചു കൊണ്ടാണിരിപ്പ്. ആ നമസ്‌കാരത്തില്‍ നാം പങ്കാളിയാകുന്നെങ്കില്‍ ആ പ്രവൃത്തി നമ്മുടെ ഇന്ദ്രിയമനോബുദ്ധികളെ നന്നായി പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന തിനിടയാക്കുകയും അതിലൂടെ ഭൗതികജീവിതം ധന്യമാവുകയും പരമമായ താദാത്മ്യം എളുപ്പമാവുകയും ചെയ്യും.

(തുടരും..)