ഛാന്ദോഗ്യോപനിഷത്ത്‌ ആറാം അദ്ധ്യായം തത്ത്വമസി മഹാകാവ്യവിചാരം 88 ദിവസം
പതിനാറാം ഖണ്‌ഡം
മന്ത്രം - ഒന്ന്‌, രണ്ട്‌, മൂന്ന്‌
പുരുഷം സോമ്യോത ഹസ്‌തഗൃഹീതമാനയന്ത്യപ
ഹാര്‍ഷീത്‌സ്‌തേയമകാര്‍ഷീത്‌
പരശുമസ്‌മൈ തപതേതി സയദിതസ്യകര്‍താഭവതി
തത ഏവാനൃതമാത്മാനം കുരുതേ സോ�നൃതാഭി
സന്ധോ�നൃതേനാത്മാനം അന്തര്‍ധായ പരശും തപ്‌തം
പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി സദഹ്യതേ�ഥഹന്യതേ.
അഥയദിതസ്യാകര്‍താഭവതിതത ഏവ സത്യമാത്മാനം
കുരുതേ സസത്യാഭിസന്ധഃ സത്യേനാത്മാനമന്തര്‍ധായ
പരശും തപ്‌തം പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി
സനദഹ്യതേ�ഥമുച്യതേ.
സയഥാ തത്രനാദാഹ്യേതൈതദാത്മ്യമിദം സര്‍വം തത്‌
സത്യം സ ആത്മാ തത്ത്വമസി ശ്വേതകേതോ ഇതിതദ്ധാസ്യ വിജജ്ഞാവിതി വിജജ്ഞാവിതി
സോമ്യ=കുഞ്ഞേ; ഹസ്‌തഗൃഹീതം പുരുഷം ആനയന്തി ഉത=രാജപുരുഷന്‍മാര്‍ കയ്‌ക്കു വിലങ്ങുവച്ച്‌ ഒരു പുരുഷനെ കൊണ്ടുവരുന്നു; അപഹാര്‍ഷീത്‌=ഇവന്‍ അപഹരിച്ചു എന്നു പറയുന്നു; സ്‌തേയം അകാര്‍ഷീത്‌=ധനം മോഷ്‌ടിച്ചു; അസ്‌മൈ പരശും തപത ഇതി=ഇവനായി കോടാലി പഴുപ്പിക്കൂ എന്നു; സഃ=ആ പുരുഷന്‍; യദിതസ്യ കര്‍താ ഭവതി=ആ മോഷണം ചെയ്‌തവനാണെങ്കില്‍; തതഃഏവ=അതുകൊണ്ടുതന്നെ; ആത്മാനം അനൃതം കുരുതേ=സ്വയം കള്ളനായിത്തീരുന്നു; അനൃതാഭിസന്ധഃ സഃ= അങ്ങനെ അസത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അവന്‍; അനൃതേന ആത്മാനം അന്തര്‍ധായ=കള്ളം കൊണ്ടുതന്നെ മറച്ചിട്ട്‌; തപ്‌തം പരശും പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി= ചുട്ടുപഴുപ്പിച്ച കോടാലി കയ്യിലെടുക്കുന്നു; സഃ ദഹ്യതേ=അവന്റെ കൈ പൊള്ളുന്നു; അഥ ഹന്യതേ=തുടര്‍ന്നു രാജപുരുഷന്മാരാല്‍ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.
അഥ=ഇനിയും; തസ്യ അകര്‍താ ഭവതി=അവനാ മോഷണം ചെയ്‌തവനല്ലെങ്കില്‍; തതഃ ഏവ=അതുകൊണ്ടുതന്നെ; ആത്മാനം സത്യം കുരുതേ=സ്വയം സത്യവാനായി ഭവിക്കുന്നു; സഃ സത്യാഭിസന്ധഃ=അങ്ങനെ സത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അവന്‍; സത്യേന ആത്മാനം അന്തര്‍ധായ=സത്യം കൊണ്ടുതന്നെ പൊതിഞ്ഞിട്ട്‌; തപ്‌തം പരശും പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി=ചുട്ടുപഴുപ്പിച്ച കോടാലി കയ്യിലെടുക്കുന്നു; സഃ ന ദഹ്യതേ=അവന്റെ കൈ പൊള്ളുന്നില്ല; അഥമൂച്യതേ=തുടര്‍ന്നവന്‍ മോചിക്കപ്പെടുന്നു.
സഃ=സത്യവാനായ പുരുഷന്‍; യഥാതത്ര=എപ്രകാരമാണോ അവിടെ; നാദാഹ്യേത=ദഹിക്കാതിരിക്കുന്നത്‌; തത്‌ഹ അസ്യവിജജ്ഞൗ=അക്കാര്യം ശ്വേതകേതുവിനു നല്ലപോലെ മനസ്സിലായി.
എങ്ങിനെയാണ്‌ ഒരുവന്‍ മരണത്തെ പ്രാപിക്കുന്നത്‌? ജ്ഞാനിയുടെയും അജ്ഞാനിയുടെയും തലത്തില്‍ നോക്കുകയാണെങ്കില്‍ ജ്ഞാനിക്ക്‌ ഒരു തിരിച്ചുവരവില്ല. അജ്ഞാനിയെ സംബന്ധിച്ച്‌ തിരിച്ചുവരവുണ്ട്‌.
അത്‌ നന്നായി ബോധിപ്പിക്കാന്‍വേണ്ടി ഒരുദാഹരണം പറയുന്നു. ഒരു ദൃഷ്‌ടാന്തം. ''അഥാ സോമ്യ'' കുട്ടി ''ഹസ്‌തഗൃഹീതം പുരുഷം ആനയന്തി ഉതാ'' കൈകളൊക്കെ കെട്ടിയിട്ട്‌ ഒരുവനെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നു. എന്നിട്ട്‌ പറയുന്നു. ''അപഹാര്‍ഷീത്‌ അപഹാര്‍ഷീത്‌''. ഇതാ കള്ളന്‍... കള്ളന്‍. ഇവന്‍ കട്ടു. ആരുടെയൊക്കെയോ മുതല്‍ മോഷ്‌ടിച്ചു. ഇതാ ഇവന്‍ കള്ളനാണ്‌ എന്നുപറഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ കൊണ്ടുവരുന്നു. പണ്ടുകാലത്ത്‌ രാജഭടന്മാര്‍ കൊട്ടാരത്തില്‍ ഇങ്ങനെ കള്ളന്മാരെ കൈകെട്ടിയിട്ട്‌ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവരും. റോഡിലൂടെ നടത്തും. എന്നിട്ട്‌ പറയും ``ഇതാ ഇവന്‍ മോഷ്‌ടാവാണ്‌. മോഷ്‌ടിച്ചിരിക്കുന്നു'' എന്ന്‌. എന്നിട്ട്‌ പറയുന്നു. ''സ്‌തേയം അകാര്‍ഷീത്‌'' ഇതാ ഇവന്‍ അന്യന്റെ ധനത്തെ മോഷ്‌ടിച്ചിരിക്കുന്നു. ''അസ്‌മൈ പരശും തപത ഇതി'' ഇവനായികൊണ്ട്‌ മഴു പഴുപ്പിക്കൂ. ലോഹം പഴുപ്പിക്കാന്‍ പറയും. ''സഹ'' ആ പുരുഷന്‍ ''യദി തസ്യ കര്‍ത്താ ഭവതി'' ആ മോഷണം ചെയ്‌തുവെങ്കില്‍ ''തതഃ ഏവ'' അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ മോഷണം ചെയ്‌തവനാണെങ്കില്‍ ''ആത്മാനം അനൃതം കുരുതേ'' സ്വയം കള്ളനായിട്ട്‌ തീരുന്നു. അവന്റെ ആ കൈയ്യില്‍ ആ മഴു വെച്ചുകൊടുത്തുകഴിഞ്ഞാല്‍ കട്ടവനാണെങ്കില്‍ കൈ പൊള്ളും. ''അനൃതാഭിസന്ധഃ'' അങ്ങനെ അസത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്‌ അവന്‍ ''അന്യത്യേനാത്മാനമന്തര്‍ധായ'' മറ്റുള്ളതിനെക്കൊണ്ട്‌ ആത്മാവിനെ മറച്ചിട്ട്‌ ''തപ്‌തം പരശും പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി'' ആ ചൂടുപിടിച്ച
പരശുവിനെ സ്വീകരിക്കുന്നു. ''അഥ ഹന്യതേ'' അവന്‍ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.
ഈ മന്ത്രം വളരെ നന്നായിട്ടാണ്‌ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത്‌. കേള്‍ക്കുന്ന സമയത്ത്‌ നമുക്കിങ്ങനെ തോന്നും. ഒരു കള്ളനെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവന്നു. കട്ടു എന്ന്‌ രാജഭടന്മാര്‍ പറഞ്ഞു. ആ കട്ടവനെ പിടിച്ചിട്ട്‌, അവന്റെ കൈയില്‍ ചൂടുള്ള മഴുവിനെ കൊടുക്കുന്നു. അവന്റെ കൈ പൊളളി. കക്കാത്തവനായിരുന്നുവെങ്കിലോ അവന്റെ കൈ പൊള്ളില്ല എന്നൊരു വിശ്വാസം. പണ്ടിങ്ങനെയൊരു ശിക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഇതിനെ നമുക്ക്‌ സ്വീകരിക്കാന്‍ പറ്റുമോ?
മന്ത്രം - ഒന്ന്‌, രണ്ട്‌, മൂന്ന്‌
പുരുഷം സോമ്യോത ഹസ്‌തഗൃഹീതമാനയന്ത്യപ
ഹാര്‍ഷീത്‌സ്‌തേയമകാര്‍ഷീത്‌
പരശുമസ്‌മൈ തപതേതി സയദിതസ്യകര്‍താഭവതി
തത ഏവാനൃതമാത്മാനം കുരുതേ സോ�നൃതാഭി
സന്ധോ�നൃതേനാത്മാനം അന്തര്‍ധായ പരശും തപ്‌തം
പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി സദഹ്യതേ�ഥഹന്യതേ.
അഥയദിതസ്യാകര്‍താഭവതിതത ഏവ സത്യമാത്മാനം
കുരുതേ സസത്യാഭിസന്ധഃ സത്യേനാത്മാനമന്തര്‍ധായ
പരശും തപ്‌തം പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി
സനദഹ്യതേ�ഥമുച്യതേ.
സയഥാ തത്രനാദാഹ്യേതൈതദാത്മ്യമിദം സര്‍വം തത്‌
സത്യം സ ആത്മാ തത്ത്വമസി ശ്വേതകേതോ ഇതിതദ്ധാസ്യ വിജജ്ഞാവിതി വിജജ്ഞാവിതി
സോമ്യ=കുഞ്ഞേ; ഹസ്‌തഗൃഹീതം പുരുഷം ആനയന്തി ഉത=രാജപുരുഷന്‍മാര്‍ കയ്‌ക്കു വിലങ്ങുവച്ച്‌ ഒരു പുരുഷനെ കൊണ്ടുവരുന്നു; അപഹാര്‍ഷീത്‌=ഇവന്‍ അപഹരിച്ചു എന്നു പറയുന്നു; സ്‌തേയം അകാര്‍ഷീത്‌=ധനം മോഷ്‌ടിച്ചു; അസ്‌മൈ പരശും തപത ഇതി=ഇവനായി കോടാലി പഴുപ്പിക്കൂ എന്നു; സഃ=ആ പുരുഷന്‍; യദിതസ്യ കര്‍താ ഭവതി=ആ മോഷണം ചെയ്‌തവനാണെങ്കില്‍; തതഃഏവ=അതുകൊണ്ടുതന്നെ; ആത്മാനം അനൃതം കുരുതേ=സ്വയം കള്ളനായിത്തീരുന്നു; അനൃതാഭിസന്ധഃ സഃ= അങ്ങനെ അസത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അവന്‍; അനൃതേന ആത്മാനം അന്തര്‍ധായ=കള്ളം കൊണ്ടുതന്നെ മറച്ചിട്ട്‌; തപ്‌തം പരശും പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി= ചുട്ടുപഴുപ്പിച്ച കോടാലി കയ്യിലെടുക്കുന്നു; സഃ ദഹ്യതേ=അവന്റെ കൈ പൊള്ളുന്നു; അഥ ഹന്യതേ=തുടര്‍ന്നു രാജപുരുഷന്മാരാല്‍ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.
അഥ=ഇനിയും; തസ്യ അകര്‍താ ഭവതി=അവനാ മോഷണം ചെയ്‌തവനല്ലെങ്കില്‍; തതഃ ഏവ=അതുകൊണ്ടുതന്നെ; ആത്മാനം സത്യം കുരുതേ=സ്വയം സത്യവാനായി ഭവിക്കുന്നു; സഃ സത്യാഭിസന്ധഃ=അങ്ങനെ സത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട അവന്‍; സത്യേന ആത്മാനം അന്തര്‍ധായ=സത്യം കൊണ്ടുതന്നെ പൊതിഞ്ഞിട്ട്‌; തപ്‌തം പരശും പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി=ചുട്ടുപഴുപ്പിച്ച കോടാലി കയ്യിലെടുക്കുന്നു; സഃ ന ദഹ്യതേ=അവന്റെ കൈ പൊള്ളുന്നില്ല; അഥമൂച്യതേ=തുടര്‍ന്നവന്‍ മോചിക്കപ്പെടുന്നു.
സഃ=സത്യവാനായ പുരുഷന്‍; യഥാതത്ര=എപ്രകാരമാണോ അവിടെ; നാദാഹ്യേത=ദഹിക്കാതിരിക്കുന്നത്‌; തത്‌ഹ അസ്യവിജജ്ഞൗ=അക്കാര്യം ശ്വേതകേതുവിനു നല്ലപോലെ മനസ്സിലായി.
എങ്ങിനെയാണ്‌ ഒരുവന്‍ മരണത്തെ പ്രാപിക്കുന്നത്‌? ജ്ഞാനിയുടെയും അജ്ഞാനിയുടെയും തലത്തില്‍ നോക്കുകയാണെങ്കില്‍ ജ്ഞാനിക്ക്‌ ഒരു തിരിച്ചുവരവില്ല. അജ്ഞാനിയെ സംബന്ധിച്ച്‌ തിരിച്ചുവരവുണ്ട്‌.
അത്‌ നന്നായി ബോധിപ്പിക്കാന്‍വേണ്ടി ഒരുദാഹരണം പറയുന്നു. ഒരു ദൃഷ്‌ടാന്തം. ''അഥാ സോമ്യ'' കുട്ടി ''ഹസ്‌തഗൃഹീതം പുരുഷം ആനയന്തി ഉതാ'' കൈകളൊക്കെ കെട്ടിയിട്ട്‌ ഒരുവനെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നു. എന്നിട്ട്‌ പറയുന്നു. ''അപഹാര്‍ഷീത്‌ അപഹാര്‍ഷീത്‌''. ഇതാ കള്ളന്‍... കള്ളന്‍. ഇവന്‍ കട്ടു. ആരുടെയൊക്കെയോ മുതല്‍ മോഷ്‌ടിച്ചു. ഇതാ ഇവന്‍ കള്ളനാണ്‌ എന്നുപറഞ്ഞുകൊണ്ട്‌ കൊണ്ടുവരുന്നു. പണ്ടുകാലത്ത്‌ രാജഭടന്മാര്‍ കൊട്ടാരത്തില്‍ ഇങ്ങനെ കള്ളന്മാരെ കൈകെട്ടിയിട്ട്‌ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവരും. റോഡിലൂടെ നടത്തും. എന്നിട്ട്‌ പറയും ``ഇതാ ഇവന്‍ മോഷ്‌ടാവാണ്‌. മോഷ്‌ടിച്ചിരിക്കുന്നു'' എന്ന്‌. എന്നിട്ട്‌ പറയുന്നു. ''സ്‌തേയം അകാര്‍ഷീത്‌'' ഇതാ ഇവന്‍ അന്യന്റെ ധനത്തെ മോഷ്‌ടിച്ചിരിക്കുന്നു. ''അസ്‌മൈ പരശും തപത ഇതി'' ഇവനായികൊണ്ട്‌ മഴു പഴുപ്പിക്കൂ. ലോഹം പഴുപ്പിക്കാന്‍ പറയും. ''സഹ'' ആ പുരുഷന്‍ ''യദി തസ്യ കര്‍ത്താ ഭവതി'' ആ മോഷണം ചെയ്‌തുവെങ്കില്‍ ''തതഃ ഏവ'' അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആ മോഷണം ചെയ്‌തവനാണെങ്കില്‍ ''ആത്മാനം അനൃതം കുരുതേ'' സ്വയം കള്ളനായിട്ട്‌ തീരുന്നു. അവന്റെ ആ കൈയ്യില്‍ ആ മഴു വെച്ചുകൊടുത്തുകഴിഞ്ഞാല്‍ കട്ടവനാണെങ്കില്‍ കൈ പൊള്ളും. ''അനൃതാഭിസന്ധഃ'' അങ്ങനെ അസത്യവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്‌ അവന്‍ ''അന്യത്യേനാത്മാനമന്തര്‍ധായ'' മറ്റുള്ളതിനെക്കൊണ്ട്‌ ആത്മാവിനെ മറച്ചിട്ട്‌ ''തപ്‌തം പരശും പ്രതിഗൃഹ്‌ണാതി'' ആ ചൂടുപിടിച്ച
പരശുവിനെ സ്വീകരിക്കുന്നു. ''അഥ ഹന്യതേ'' അവന്‍ ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു.
ഈ മന്ത്രം വളരെ നന്നായിട്ടാണ്‌ പ്രയോഗിച്ചിട്ടുള്ളത്‌. കേള്‍ക്കുന്ന സമയത്ത്‌ നമുക്കിങ്ങനെ തോന്നും. ഒരു കള്ളനെ പിടിച്ചുകൊണ്ടുവന്നു. കട്ടു എന്ന്‌ രാജഭടന്മാര്‍ പറഞ്ഞു. ആ കട്ടവനെ പിടിച്ചിട്ട്‌, അവന്റെ കൈയില്‍ ചൂടുള്ള മഴുവിനെ കൊടുക്കുന്നു. അവന്റെ കൈ പൊളളി. കക്കാത്തവനായിരുന്നുവെങ്കിലോ അവന്റെ കൈ പൊള്ളില്ല എന്നൊരു വിശ്വാസം. പണ്ടിങ്ങനെയൊരു ശിക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ഇതിനെ നമുക്ക്‌ സ്വീകരിക്കാന്‍ പറ്റുമോ?
(തുടരും...)
No comments:
Post a Comment