ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത-അദ്ധ്യായം-7 ജ്ഞാനവിജ്ഞാനയോഗം-ശ്ളോകം 2
ജ്ഞാനം തേഽഹം സവിജ്ഞാനം
ഇദം വക്ഷ്യാമ്യശേഷതഃ
യജ് ജ്ഞാത്വാ നേഹ ഭൂയോഽനൃത്
ജ്ഞാതവ്യമവശിഷ്യതേ.
ഇദം വക്ഷ്യാമ്യശേഷതഃ
യജ് ജ്ഞാത്വാ നേഹ ഭൂയോഽനൃത്
ജ്ഞാതവ്യമവശിഷ്യതേ.
ഏതൊന്നറിഞ്ഞുകഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഇവിടെ വേറൊന്നും അറിയേണ്ടതായി ശേഷിക്കുന്നില്ലയോ, ഈ ജ്ഞാനത്തെ അനുഭവ ജ്ഞാനസഹിതം പൂര്‍ണ്ണമായിട്ട് ഞാന്‍ നിനക്കുപദേശിച്ചുതരാം.
ഭഗവാന്‍ കൃഷ്ണന്‍ അര്‍ജ്ജുനനോടു പറഞ്ഞു:
ഭഗവാന്‍ കൃഷ്ണന്‍ അര്‍ജ്ജുനനോടു പറഞ്ഞു:
അല്ലയോ പാര്‍ത്ഥ, നീ യോഗജ്ഞാനംകൊണ്ടു സമ്പന്നനായിരിക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ നിനക്ക് എല്ലാ സിദ്ധാന്തപരമായ അറിവിനെ (ജ്ഞാനം)പ്പറ്റിയും അനുഭവജ്ഞാനത്തെ (വിജ്ഞാനം)പ്പറ്റിയും ഞാന്‍ ഉപദേശിക്കാം. തന്മൂലം നിന്റെ കരതലത്തിലിരിക്കുന്ന ഒരു രത്നംപോലെ നിനക്ക് എന്നെ അറിയാന്‍ കഴിയും. അനുഭവജ്ഞാനം അഥവാ പ്രാപഞ്ചികജ്ഞാനം ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടത് എന്തിനാണെന്നു നിനക്കു സംശയം തോന്നാം. എന്നാല്‍ അതിന്റെ ആവശ്യകത എന്താണെന്നു നീ അറിഞ്ഞിരിക്കണം.
കരയ്ക്കു കെട്ടിയിടപ്പെട്ട ഒരു വള്ളം നിശ്ചലമായി നില്‍ക്കുന്നതുപോലെ, പരമാര്‍ത്ഥജ്ഞാനം ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ ബുദ്ധിയുടെ കണ്ണുകള്‍ അടയുന്നു. ബുദ്ധിക്കു പ്രവേശനം ലഭിക്കാത്തതും ചിന്ത പിന്‍വാങ്ങുന്നതും യുക്തിക്കുതുളച്ചുകയറാന്‍ കഴിയാത്തതുമായ അവസ്ഥയാണു പരമാര്‍ത്ഥജ്ഞാനംകൊണ്ടു ലഭിക്കുന്നത്. അത് പരമാര്‍ത്ഥജ്ഞാനത്തില്‍നിന്നും തികച്ചും വ്യത്യസ്തമാണ്. പ്രപഞ്ചം മുഴുവനും സത്യമാണെന്നുള്ള വിശ്വാസം അജ്ഞാനമാണ്. ജ്ഞാനം, വിജ്ഞാനം, അജ്ഞാനം എന്നീ മൂന്നിനേയും തമ്മില്‍ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയണം. പരമാര്‍ത്ഥജ്ഞാനം അജ്ഞാനത്തെ അകറ്റുകയും വിജ്ഞാനത്തെ വെന്തരിച്ചു കരിക്കട്ടയാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അത് ആത്മാവിനെപ്പറ്റി അറിയുന്നതിന് ഒരുവനെ സഹായിക്കുന്നു. ആ അവസ്ഥയിലെത്തുമ്പോള്‍ വ്യാഖ്യാതാവ് അതേപ്പറ്റിയുള്ള എല്ലാ പ്രതിപാദനവും അവസാനിപ്പിക്കുന്നു. ഈ പരമാര്‍ത്ഥജ്ഞാനം എന്തെന്നു ഞാന്‍ വിശദീകരിക്കാം. അതേപ്പറ്റി അല്പമെങ്കിലും അറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ നിന്റെ മനസ്സിനു വളരെ സമാധാനം ലഭിക്കും.
മഹത്തായ കാര്യമാണ് പറയാന്‍ പോകുന്നതെന്നും ശ്രദ്ധിച്ച് കേള്‍ക്കണമെന്നും ധ്വനി. ആശയപുഷ്ടിയോടുകൂടിയതാകയാല്‍, മനസ്സിലാക്കാന്‍ അത്ര എളുപ്പമല്ലെന്നുകൂടി സൂചന.
ഈ മഹാജ്ഞാനത്തെപ്പറ്റി ഉപനിഷത്തുകളില്‍ മുന്‍പേ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. 'യാതൊന്ന് അറിയുന്നതുകൊണ്ട് കേട്ടിട്ടില്ലാത്തത് കേട്ടതായി തീരുന്നു, സുനിശ്ചിതമല്ലാതിരുന്നത് സുനിശ്ചിതമായിത്തീരുന്നു, അവിജ്ഞാതമായിരുന്നത് വിജ്ഞാതമായിത്തീരുന്നു, അതാണ് സമഗ്രമായി അറിയേണ്ട'തെന്ന് ഛാന്ദോഗ്യം (6. 1. 3.). ശൗനകന്‍ മുണ്ഡകോപനിഷത്തില്‍ 'ഏതൊന്നറിയുന്നതിനാലാണ് എല്ലാം അറിയുന്നത്? എന്ന് അംഗിരസ്സിനോടു ചോദിക്കുന്നു (1. 1. 3.). അതിന് ഉത്തരമായി രണ്ടു മാതിരി അറിവുകള്‍ ഉള്ളതായി അംഗിരസ്സ് പറയുന്നു. ഒന്ന് പരയായ അറിവ്, മറ്റേത് അപരയായ അറിവ്. വേദങ്ങള്‍, ശിക്ഷ, കല്പം, വ്യാകരണം, നിരുക്തം, ഛന്ദസ്സ്, ജ്യോതിഷം തുടങ്ങിയതാണ് അപരയായ അറിവ്. (ഭൗതികലോകത്തിന്റെ പഠനമായ സയന്‍സും ആ പട്ടികയിലാണ് പെടുക.) മോക്ഷപ്രാപ്തി നല്‍കുന്ന അറിവു മാത്രമേ പരയായിരിക്കുന്നുള്ളൂ. ''ആത്മാവിന്റെ ദര്‍ശനത്തിലും ശ്രവണത്തിലും മനനത്തിലും മാത്രമേ വിജ്ഞാനം ഉണ്ടാകുന്നുള്ളൂ'' എന്ന് ബൃഹദാരണ്യകവും (2. 4. 5.) അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.
ഈ മഹാജ്ഞാനത്തെപ്പറ്റി ഉപനിഷത്തുകളില്‍ മുന്‍പേ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. 'യാതൊന്ന് അറിയുന്നതുകൊണ്ട് കേട്ടിട്ടില്ലാത്തത് കേട്ടതായി തീരുന്നു, സുനിശ്ചിതമല്ലാതിരുന്നത് സുനിശ്ചിതമായിത്തീരുന്നു, അവിജ്ഞാതമായിരുന്നത് വിജ്ഞാതമായിത്തീരുന്നു, അതാണ് സമഗ്രമായി അറിയേണ്ട'തെന്ന് ഛാന്ദോഗ്യം (6. 1. 3.). ശൗനകന്‍ മുണ്ഡകോപനിഷത്തില്‍ 'ഏതൊന്നറിയുന്നതിനാലാണ് എല്ലാം അറിയുന്നത്? എന്ന് അംഗിരസ്സിനോടു ചോദിക്കുന്നു (1. 1. 3.). അതിന് ഉത്തരമായി രണ്ടു മാതിരി അറിവുകള്‍ ഉള്ളതായി അംഗിരസ്സ് പറയുന്നു. ഒന്ന് പരയായ അറിവ്, മറ്റേത് അപരയായ അറിവ്. വേദങ്ങള്‍, ശിക്ഷ, കല്പം, വ്യാകരണം, നിരുക്തം, ഛന്ദസ്സ്, ജ്യോതിഷം തുടങ്ങിയതാണ് അപരയായ അറിവ്. (ഭൗതികലോകത്തിന്റെ പഠനമായ സയന്‍സും ആ പട്ടികയിലാണ് പെടുക.) മോക്ഷപ്രാപ്തി നല്‍കുന്ന അറിവു മാത്രമേ പരയായിരിക്കുന്നുള്ളൂ. ''ആത്മാവിന്റെ ദര്‍ശനത്തിലും ശ്രവണത്തിലും മനനത്തിലും മാത്രമേ വിജ്ഞാനം ഉണ്ടാകുന്നുള്ളൂ'' എന്ന് ബൃഹദാരണ്യകവും (2. 4. 5.) അഭിപ്രായപ്പെടുന്നു.
(തുടരും..)
No comments:
Post a Comment