ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത-അദ്ധ്യായം 6 ധ്യാനയോഗം ശ്ളോകം 37
അര്‍ജ്ജുനന്‍ പറഞ്ഞു:
അയതിഃ ശ്രദ്ധയോ പേതോ
യോഗാച്ചലിതമാനസഃ
അപ്രാപ്യ യോഗസംസിദ്ധിം
കാം ഗതിം കൃഷ്ണ! ഗച്ഛതി
അയതിഃ ശ്രദ്ധയോ പേതോ
യോഗാച്ചലിതമാനസഃ
അപ്രാപ്യ യോഗസംസിദ്ധിം
കാം ഗതിം കൃഷ്ണ! ഗച്ഛതി
അല്ലയോ കൃഷ്ണ, ആദ്യം ശ്രദ്ധയോടുകൂടി യോഗത്തില്‍ പ്രവേശിക്കുകയും പിന്നെ അതിനെ പൂര്‍ത്തിയാക്കുന്നതിനു വേണ്ടവണ്ണം പ്രവര്‍ത്തിക്കാതെ യോഗത്തില്‍നിന്ന് വ്യതിചലിച്ച് വിഷയത്തില്‍ പ്രവേശിച്ച മനസ്സോടുകൂടിയ ഒരുവന്‍ യോഗത്തിന്റെ പരമഫലമായ ബ്രഹ്മാനന്ദം അനുഭവിക്കാന്‍ കഴിയാതെ ഏതു ഗതിയെയാണ് പ്രാപിക്കുന്നത്?
അങ്ങുമിങ്ങുമല്ലാതെ ത്രിശങ്കുവിലായിപ്പോകുമോ എന്ന സംശയം പ്രസക്തമാണ്. കാരണം, പതഞ്ജലി യോഗസൂത്രത്തില്‍ പറയുന്ന ഒമ്പത് ദോഷങ്ങളും (സൂത്രം 30) ഗീത നിര്‍ദേശിക്കുന്ന യോഗം അഭ്യസിക്കുന്നവരെയും ബാധിച്ചേക്കാം. വ്യാധി അഥവാ രോഗം, സ്ഥാന്യം (ഉത്സാഹപൂര്‍വം തുടങ്ങിയതിന്റെ മുടക്കം-ആരംഭശൂരത്വം), സംശയം (ശരിയാണോ ചെയ്യുന്നത്, ഫലമുണ്ടാകുമോ എന്നൊക്കെയുള്ള ഈഷലുകള്‍), പ്രമാദം (ഇത്രയായിട്ടും ഫലം കാണുന്നില്ലല്ലൊ, ഇനി ഉപേക്ഷിച്ചേക്കാം എന്ന തീരുമാനം). ആലസ്യം (ഇരുളില്‍ നിന്നും ഇരുളിലേക്കുള്ള തളര്‍ന്നുവീഴ്ച). അവിരതി (തെറ്റാണെന്നറിഞ്ഞാലും അതില്‍നിന്ന് മനസ്സിനെ തടയാന്‍ കഴിയായ്ക), ഭ്രാന്തിദര്‍ശനം (അസത്യം സത്യമാണെന്ന ബോധ്യം), അലബ്ധഭൂമിക (എന്തു ചെയ്തിട്ടും ഇനി ഒരു പ്രയോജനവുമില്ല എന്ന നിരാശയുടെ നിലപാടുതറ), അനവസ്ഥിതത്വം (എവിടെയുമുറയ്ക്കാതെ അസ്വസ്ഥമായ- കാറ്റില്‍ പറന്നു നടക്കുന്ന മേഘത്തിന്റെ- അവസ്ഥ) എന്നിവയാണ് ആ ദോഷങ്ങള്‍. അതിനാല്‍, ആയാലൊരു തെങ്ങാണെന്ന അറിവിന്റെകൂടെ അഥവാ പോയാലെന്തെന്നുകൂടി മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുവേണ്ടേ ഏതുതരം തെങ്ങുകൃഷിക്കുമിറങ്ങാന്‍?
(തുടരും..)
No comments:
Post a Comment