ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 6 ധ്യാനയോഗം ശ്ളോകം 32
ആത്മൗപമ്യേന സര്‍വത്ര...
സമം പശ്യതി യോ/ര്‍ജുന
സുഖം വാ യതി വാ ദുഃഖം
സ യോഗീ പരമോ മതഃ
അല്ലയോ അര്‍ജുനാ, എല്ലാ ചരാചരങ്ങളുടെയും സുഖവും അഥവാ ദുഃഖവും തനിക്കുതന്നെ സംഭവിക്കുന്നതിനു തുല്യമായി ആര്‍ കരുതുന്നുവോ ആ യോഗിയാണ് ഉത്തമനെന്നത്രെ എന്റെ അഭിപ്രായം.
പ്രപഞ്ചവും അതിലുള്ള സകല ചരാചരങ്ങളും താന്‍തന്നെയാണെന്ന് ആലോകനം ചെയ്യുന്ന അവന്‍, പുണ്യപാപങ്ങളിലും സുഖദുഃഖങ്ങളിലും നന്മതിന്മകളിലും യാതൊരന്തരവും കാണുന്നില്ല. ഏകവും ദ്വന്ദ്വവുമായ എല്ലാ വസ്തുക്കളും അവസ്ഥകളും അവന്റെ സ്വന്തം ശരീരാവയവങ്ങള്‍പോലെ അവന്‍ ഗണിക്കുന്നു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ശരീരത്തില്‍ അതിവസിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ലൗകികദൃഷ്ട്യാ അവന്‍ സുഖവും ദുഃഖവും അനുഭവിക്കുന്നുവെന്ന് ആളുകള്‍ കരുതുമ്പോഴും അവന്‍ അതിനെല്ലാം അതീതനായി, ജഗത്രയങ്ങള്‍ താനാണെന്നുള്ള അനുഭവജ്ഞാനം സമ്പാദിച്ച് ബ്രഹ്മമായിത്തന്നെ വര്‍ത്തിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് അല്ലയോ അര്‍ജ്ജുന, നീ നിന്നില്‍ സമഭാവന വളര്‍ത്തിയെടുക്കണം. അപ്പോള്‍ ത്രിഭുവനങ്ങളും നീ തന്നെയാണെന്നുള്ള ഉള്‍ക്കാഴ്ച നിനക്കു സിദ്ധമാകും ഈ കാരണംകൊണ്ടാണ് സമചിത്തതയെക്കാള്‍ ശ്രേഷ്ഠമായ ഒരു കാര്യം ഈ ലോകത്തിലില്ലെന്ന് ഞാന്‍ അനവരതം ഊന്നിപ്പറയുന്നത്.
മനുഷ്യവംശത്തിന്റെ എല്ലാ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്കും ഒറ്റയടിക്ക് പരിഹാരമുണ്ടാകാന്‍ ഈ ഒരു ആദര്‍ശത്തിന്റെ സാര്‍വലൗകികമായ സ്വീകാരം മതിയാവും. ജാതിമതവര്‍ണവര്‍ഗദേശങ്ങളുടെ പേരില്‍ സ്വയം വിഭജിച്ച് തലതല്ലിച്ചാവുന്ന മനുഷ്യരോട് പിന്നീടുണ്ടായ പ്രവാചകരെല്ലാം ആവര്‍ത്തിച്ചു പറഞ്ഞ കാര്യമാണിത്.
'നിന്നെപ്പോലെ നിന്റെ അയല്‍ക്കാരനെ സ്നേഹിക്കാ'നും 'നിന്റെ സഹോദരന്റെ ചോരയ്ക്ക് കാവലാളായിരിക്കാ'നും 'നിന്റെ അയലത്തെ ഏഴു വീടുകളില്‍ അത്താഴത്തിനു വകയുണ്ടോ എന്ന് അറിഞ്ഞു മാത്രം ഭക്ഷിക്കാ'നുമൊക്കെ ഉള്ള അരുളപ്പാടുകള്‍ ഇപ്പറഞ്ഞതിന്റെ ചുരുക്കപ്പതിപ്പുകളാണ്. എന്നാലോ, ആ മരുന്നിന്റെ ഈ ചെറിയ ഡോസുകള്‍പോലും സേവിക്കാന്‍ ഇനിയും നമുക്കു സാധിച്ചിട്ടില്ല. അതിനാല്‍, ഈ ദര്‍ശനത്തെ ജീവിതത്തില്‍ കൂടുതല്‍ വ്യാപകമായി ഉള്‍ക്കൊണ്ട് പ്രകൃതിയുടെ സംരക്ഷയും സര്‍വജീവസഹാനുഭൂതിയും സാധിക്കാന്‍ പറ്റുന്നേ ഇല്ല.
മനുഷ്യനെ ആരാണ് ഭരിക്കേണ്ടത് എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരവും ഇവിടെ ലഭിക്കുന്നു. ബാഹ്യമായ ഒരു ശക്തിക്കും നിയമത്തിനും ഫലപ്രദമായി അത് സാധിക്കില്ല. സംഘടനകള്‍ക്കോ ഭരണഘടനകള്‍ക്കോ ഒക്കില്ല. ഓരോരുത്തനും സ്വയം ഭരിക്കാന്‍ പ്രാപ്തനാവണം. അതിനുള്ള അറിവും വികാരപരിപാകവും എല്ലാവര്‍ക്കും കൈവരണം. ഒരു ഭരണകര്‍ത്താവും ആവശ്യമില്ലാതായാലേ ശരിയായ ഭരണം നടക്കൂ! അങ്ങനെയൊരു അവസ്ഥയാണ് ദര്‍ശനപരമായ പരിണാമത്തിലൂടെ ഗീത ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത്.
ഇതൊരു വെറും മനക്കോട്ടയല്ലേ എന്ന സംശയം ചെറുതായെങ്കിലും ശേഷിക്കാം. അത് അര്‍ജുനനിലൂടെ ഉന്നയിച്ച് നിവാരണം ചെയ്യുകയാണ് അടുത്തപടി.
(തുടരും..)
ആത്മൗപമ്യേന സര്‍വത്ര...
സമം പശ്യതി യോ/ര്‍ജുന
സുഖം വാ യതി വാ ദുഃഖം
സ യോഗീ പരമോ മതഃ
അല്ലയോ അര്‍ജുനാ, എല്ലാ ചരാചരങ്ങളുടെയും സുഖവും അഥവാ ദുഃഖവും തനിക്കുതന്നെ സംഭവിക്കുന്നതിനു തുല്യമായി ആര്‍ കരുതുന്നുവോ ആ യോഗിയാണ് ഉത്തമനെന്നത്രെ എന്റെ അഭിപ്രായം.
പ്രപഞ്ചവും അതിലുള്ള സകല ചരാചരങ്ങളും താന്‍തന്നെയാണെന്ന് ആലോകനം ചെയ്യുന്ന അവന്‍, പുണ്യപാപങ്ങളിലും സുഖദുഃഖങ്ങളിലും നന്മതിന്മകളിലും യാതൊരന്തരവും കാണുന്നില്ല. ഏകവും ദ്വന്ദ്വവുമായ എല്ലാ വസ്തുക്കളും അവസ്ഥകളും അവന്റെ സ്വന്തം ശരീരാവയവങ്ങള്‍പോലെ അവന്‍ ഗണിക്കുന്നു. ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ശരീരത്തില്‍ അതിവസിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ലൗകികദൃഷ്ട്യാ അവന്‍ സുഖവും ദുഃഖവും അനുഭവിക്കുന്നുവെന്ന് ആളുകള്‍ കരുതുമ്പോഴും അവന്‍ അതിനെല്ലാം അതീതനായി, ജഗത്രയങ്ങള്‍ താനാണെന്നുള്ള അനുഭവജ്ഞാനം സമ്പാദിച്ച് ബ്രഹ്മമായിത്തന്നെ വര്‍ത്തിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് അല്ലയോ അര്‍ജ്ജുന, നീ നിന്നില്‍ സമഭാവന വളര്‍ത്തിയെടുക്കണം. അപ്പോള്‍ ത്രിഭുവനങ്ങളും നീ തന്നെയാണെന്നുള്ള ഉള്‍ക്കാഴ്ച നിനക്കു സിദ്ധമാകും ഈ കാരണംകൊണ്ടാണ് സമചിത്തതയെക്കാള്‍ ശ്രേഷ്ഠമായ ഒരു കാര്യം ഈ ലോകത്തിലില്ലെന്ന് ഞാന്‍ അനവരതം ഊന്നിപ്പറയുന്നത്.
മനുഷ്യവംശത്തിന്റെ എല്ലാ പ്രശ്‌നങ്ങള്‍ക്കും ഒറ്റയടിക്ക് പരിഹാരമുണ്ടാകാന്‍ ഈ ഒരു ആദര്‍ശത്തിന്റെ സാര്‍വലൗകികമായ സ്വീകാരം മതിയാവും. ജാതിമതവര്‍ണവര്‍ഗദേശങ്ങളുടെ പേരില്‍ സ്വയം വിഭജിച്ച് തലതല്ലിച്ചാവുന്ന മനുഷ്യരോട് പിന്നീടുണ്ടായ പ്രവാചകരെല്ലാം ആവര്‍ത്തിച്ചു പറഞ്ഞ കാര്യമാണിത്.
'നിന്നെപ്പോലെ നിന്റെ അയല്‍ക്കാരനെ സ്നേഹിക്കാ'നും 'നിന്റെ സഹോദരന്റെ ചോരയ്ക്ക് കാവലാളായിരിക്കാ'നും 'നിന്റെ അയലത്തെ ഏഴു വീടുകളില്‍ അത്താഴത്തിനു വകയുണ്ടോ എന്ന് അറിഞ്ഞു മാത്രം ഭക്ഷിക്കാ'നുമൊക്കെ ഉള്ള അരുളപ്പാടുകള്‍ ഇപ്പറഞ്ഞതിന്റെ ചുരുക്കപ്പതിപ്പുകളാണ്. എന്നാലോ, ആ മരുന്നിന്റെ ഈ ചെറിയ ഡോസുകള്‍പോലും സേവിക്കാന്‍ ഇനിയും നമുക്കു സാധിച്ചിട്ടില്ല. അതിനാല്‍, ഈ ദര്‍ശനത്തെ ജീവിതത്തില്‍ കൂടുതല്‍ വ്യാപകമായി ഉള്‍ക്കൊണ്ട് പ്രകൃതിയുടെ സംരക്ഷയും സര്‍വജീവസഹാനുഭൂതിയും സാധിക്കാന്‍ പറ്റുന്നേ ഇല്ല.
മനുഷ്യനെ ആരാണ് ഭരിക്കേണ്ടത് എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരവും ഇവിടെ ലഭിക്കുന്നു. ബാഹ്യമായ ഒരു ശക്തിക്കും നിയമത്തിനും ഫലപ്രദമായി അത് സാധിക്കില്ല. സംഘടനകള്‍ക്കോ ഭരണഘടനകള്‍ക്കോ ഒക്കില്ല. ഓരോരുത്തനും സ്വയം ഭരിക്കാന്‍ പ്രാപ്തനാവണം. അതിനുള്ള അറിവും വികാരപരിപാകവും എല്ലാവര്‍ക്കും കൈവരണം. ഒരു ഭരണകര്‍ത്താവും ആവശ്യമില്ലാതായാലേ ശരിയായ ഭരണം നടക്കൂ! അങ്ങനെയൊരു അവസ്ഥയാണ് ദര്‍ശനപരമായ പരിണാമത്തിലൂടെ ഗീത ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത്.
ഇതൊരു വെറും മനക്കോട്ടയല്ലേ എന്ന സംശയം ചെറുതായെങ്കിലും ശേഷിക്കാം. അത് അര്‍ജുനനിലൂടെ ഉന്നയിച്ച് നിവാരണം ചെയ്യുകയാണ് അടുത്തപടി.
(തുടരും..)
No comments:
Post a Comment