ഉപനിഷത്ത്‌ പഠനം, എണ്‍പത്തിഎട്ടാം ദിവസം, ഈശാവാസ്യം
നമ്മെ സംബന്ധിച്ച്‌ ഈശ്വരന്‍ കൃഷ്‌ണനാണ്‌. അല്ലെങ്കില്‍ ആ കൃഷ്ണന് എങ്ങിനെയുള്ള ദൈവമാണ്‌? കൃഷ്ണന് എന്നാല്‍ വസുദേവര്‍ക്ക്‌ ദേവകിയില്‍ എട്ടാമത്തെ പുത്രനായി ജനിച്ചു. കൃഷ്ണന് കുറേ ആളുകളെ രക്ഷിച്ചു. എന്നിട്ടെന്തുണ്ടായി? കൃഷ്‌ണനെ ഒരു വേടന്‍ അറിയാതെ അമ്പെയ്‌തു. സാധാരണ മട്ടില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ കൃഷ്ണന് മരിച്ചു. അല്ലെങ്കില്‍ നാം പറയും സ്വര്‍ഗാരോഹണം ചെയ്‌തു എന്ന്‌. അങ്ങനെയുള്ള ആ കൃഷ്‌ണനെ ഭജിച്ചാല്‍ എന്റെ പ്രശ്‌നങ്ങളൊക്കെ തീരും. എനിക്ക്‌ പലപ്പോഴും അനുഭവവമുള്ളതാണ്‌. ചിലര്‍ രാമന്റെ കാര്യത്തിലും ഇതുതന്നെ പറയും. നമ്മുടെ സങ്കടങ്ങള്‍, ദുഃഖങ്ങള്‍ ഇതൊക്കെ ഇറക്കിവെക്കാനുള്ള സ്ഥലമല്ലേ ഭഗവദ്‌സാന്നിധ്യം എന്ന്‌ ചോദിച്ചാല്‍ അതിലൊന്നും സംശയമില്ല. അതൊക്കെയാവാം. അതിനെ ആചാര്യന്മാര്‍ പറയുന്നുണ്ട്‌.
പക്ഷേ ആ സത്യത്തെക്കുറിച്ച്‌, പാരമാര്‍ത്ഥിക സത്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ പറയുമ്പോള്‍ അത്‌ ഇതുതന്നെയാണ്‌. ഇതില്‍നിന്ന്‌ അതിന്‌ വിട്ട്‌ നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റില്ല. നാം ഇവിടെ ഉപാസിക്കുന്നതൊക്കെയോ? അത്‌ സത്യത്തെ വേറൊരു പ്രകാരത്തില്‍ നമുക്ക്‌ ഹൃദ്യമായ രീതിയില്‍, സ്വീകരിക്കാന്‍ പാകത്തിന്‌ അതിനെ ഉപാസിക്കുന്നു. നാമുമായി ഏറ്റവും ചേര്‍ന്നു നില്‌ക്കുന്ന രൂപത്തെ നല്‌കുന്നു. നമ്മുടെ രൂപം തന്നെ. പില്‍ക്കാലത്ത്‌ അതിന്‌ ഭാവങ്ങള്‍ നല്‌കുന്നു. അതും നമ്മുടേതുതന്നെ. പിന്നെ എന്തൊക്കെയാണോ നമ്മളിലുണ്ടായിരിക്കുന്നത്‌ അത്‌ നാം ഭഗവാന്‌ നല്‌കുന്നു. എന്നിട്ട്‌ അത്‌ എനിക്കു വേണം എന്ന്‌ പറഞ്ഞ്‌ നാം ഭഗവാന്റെ അടുത്ത്‌ ചെല്ലുന്നു. ഇതൊക്കെ പഴയ ആചാര്യന്മാര്‍ നമുക്ക്‌ ചെയ്‌തുതന്നതാണ്‌. അതും ഇതും കൂട്ടിക്കലര്‍ത്തരുത്‌. അതുകൊണ്ട്‌ ``അകായം അവ്രണം അസ്‌നാവിരം`` എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ ഉപനിഷത്തിന്‌ ഇങ്ങനെതന്നെ പറഞ്ഞുതരണം.
കൃഷ്‌ണന്റെയും രാമന്റെയും മറ്റുള്ള ദേവന്മാരുടെ കാര്യങ്ങളൊക്കെതന്നെ ആ ദേവീ ദേവസങ്കല്‌പങ്ങള്‍ പിന്നീട്‌ ഉരുത്തിരിഞ്ഞ്‌ വന്നിട്ടുള്ളതാണ്‌. അവര്‍ ജീവിച്ചിരുന്നോ ഇല്ലയോ എന്നത്‌ അന്വേഷിക്കേണ്ട ഒരു വിഷയമേ അല്ല. നാം ജീവനോട്‌ ഉണ്ട്‌ എന്നറിഞ്ഞാല്‍ മാത്രം മതി. നാം ഉണ്ട്‌ എന്ന തിരിച്ചറിവാണ്‌ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടത്‌. കൃഷ്ണന് ജീവിച്ചിരുന്നോ എന്നല്ല നാം ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ അതാണ്‌ ചോദ്യം. കൃഷ്ണന് വ്യാസന്‍ പറഞ്ഞ മഹാഭാരതത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ബന്ധമുണ്ടോ? ഉണ്ടെങ്കില്‍ നമുക്ക്‌ ആ വിധത്തില്‍ അന്വേഷിക്കാം. പഠിക്കാം. അതിന്റെ പ്രായോഗികതലത്തില്‍ അതിനെ പ്രയോഗത്തില്‍ വരുത്താന്‍ ശ്രമം നടത്താം.
പക്ഷേ ആ സത്യത്തെക്കുറിച്ച്‌, പാരമാര്‍ത്ഥിക സത്യത്തെക്കുറിച്ച്‌ പറയുമ്പോള്‍ അത്‌ ഇതുതന്നെയാണ്‌. ഇതില്‍നിന്ന്‌ അതിന്‌ വിട്ട്‌ നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റില്ല. നാം ഇവിടെ ഉപാസിക്കുന്നതൊക്കെയോ? അത്‌ സത്യത്തെ വേറൊരു പ്രകാരത്തില്‍ നമുക്ക്‌ ഹൃദ്യമായ രീതിയില്‍, സ്വീകരിക്കാന്‍ പാകത്തിന്‌ അതിനെ ഉപാസിക്കുന്നു. നാമുമായി ഏറ്റവും ചേര്‍ന്നു നില്‌ക്കുന്ന രൂപത്തെ നല്‌കുന്നു. നമ്മുടെ രൂപം തന്നെ. പില്‍ക്കാലത്ത്‌ അതിന്‌ ഭാവങ്ങള്‍ നല്‌കുന്നു. അതും നമ്മുടേതുതന്നെ. പിന്നെ എന്തൊക്കെയാണോ നമ്മളിലുണ്ടായിരിക്കുന്നത്‌ അത്‌ നാം ഭഗവാന്‌ നല്‌കുന്നു. എന്നിട്ട്‌ അത്‌ എനിക്കു വേണം എന്ന്‌ പറഞ്ഞ്‌ നാം ഭഗവാന്റെ അടുത്ത്‌ ചെല്ലുന്നു. ഇതൊക്കെ പഴയ ആചാര്യന്മാര്‍ നമുക്ക്‌ ചെയ്‌തുതന്നതാണ്‌. അതും ഇതും കൂട്ടിക്കലര്‍ത്തരുത്‌. അതുകൊണ്ട്‌ ``അകായം അവ്രണം അസ്‌നാവിരം`` എന്നുപറഞ്ഞാല്‍ ഉപനിഷത്തിന്‌ ഇങ്ങനെതന്നെ പറഞ്ഞുതരണം.
കൃഷ്‌ണന്റെയും രാമന്റെയും മറ്റുള്ള ദേവന്മാരുടെ കാര്യങ്ങളൊക്കെതന്നെ ആ ദേവീ ദേവസങ്കല്‌പങ്ങള്‍ പിന്നീട്‌ ഉരുത്തിരിഞ്ഞ്‌ വന്നിട്ടുള്ളതാണ്‌. അവര്‍ ജീവിച്ചിരുന്നോ ഇല്ലയോ എന്നത്‌ അന്വേഷിക്കേണ്ട ഒരു വിഷയമേ അല്ല. നാം ജീവനോട്‌ ഉണ്ട്‌ എന്നറിഞ്ഞാല്‍ മാത്രം മതി. നാം ഉണ്ട്‌ എന്ന തിരിച്ചറിവാണ്‌ ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടത്‌. കൃഷ്ണന് ജീവിച്ചിരുന്നോ എന്നല്ല നാം ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ അതാണ്‌ ചോദ്യം. കൃഷ്ണന് വ്യാസന്‍ പറഞ്ഞ മഹാഭാരതത്തില്‍ എന്തെങ്കിലും തരത്തിലുള്ള ബന്ധമുണ്ടോ? ഉണ്ടെങ്കില്‍ നമുക്ക്‌ ആ വിധത്തില്‍ അന്വേഷിക്കാം. പഠിക്കാം. അതിന്റെ പ്രായോഗികതലത്തില്‍ അതിനെ പ്രയോഗത്തില്‍ വരുത്താന്‍ ശ്രമം നടത്താം.
(തുടരും....)
No comments:
Post a Comment