ഉപനിഷത്ത് പഠനം, തൊണ്ണൂറ്റിഎട്ടാം ദിവസം, ഈശാവാസ്യം
മന്ത്രം പതിനാല്
``സംഭൂതിം ച വിനാശം ച യസ്തദ് വേദോഭയം സഹ
വിനാശേന മൃത്യും തീര്ത്ത്വാസംഭൂത്യാമൃതമശ്നുതേ.``
സംഭൂതിംചവിനാശംച=വിദ്യാരൂപമായ സംഭൂതിയേയും വിനാശംകൊണ്ട് അവിദ്യാരൂപമായ അസംഭൂതിയെയും; തത്ഉദയം=ആ രണ്ടിനേയും; യഃസഹവേദ=ഏതു ജിജ്ഞാസു ഒരുമിച്ചറിയുന്നുവോ; വിനാശേന=അയാള് അവിദ്യാരൂപമായ അസംഭൂതി വിനാശമാണെന്നറിഞ്ഞു; മൃത്യുംതീര്ത്വാ=പതനരൂപമായ മരണത്തെക്കടന്ന്; സംഭൂത്യാ=സത്യത്തോടടുപ്പിക്കുന്ന വിദ്യാരൂപമായ സംഭൂതിയെ അറിഞ്ഞ്; അമൃതം അശ്നുതേ=മോഹബദ്ധനാകാതെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി അമൃതസ്വരൂപമായ സത്യത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു.
``സംഭൂതിം ച വിനാശം ച`` വിദ്യാരൂപമായിട്ടുള്ള സംഭൂതിയേയും അവിദ്യാരൂപമായ അസംഭൂതിയേയും ``തത് ഉഭയം യഃ സഹ വേദ`` അത് രണ്ടിനേയും യാതൊരുവന് ഒരുമിച്ച് അറിയുന്നു. വിദ്യയെയും അവിദ്യയെയും ആര് ഒരുമിച്ച് അറിയുന്നു. സാധകന് സാധനയിലൂടെ മുന്നോട്ട് പോകുമ്പോള് തനിക്ക് കൈവരുന്ന നേട്ടങ്ങളെയും കോട്ടങ്ങളെയും. ഈ നേട്ടം താല്ക്കാലികമാണ്. ഈ നേട്ടത്തെ ഞാന് ഉപാസിക്കുന്നുവെങ്കില് അതുതന്നെ കോട്ടമായി തീരുമെന്ന് ആര് അറിയുന്നു. ഒന്ന് വസ്തുനിഷ്ഠമായി അറിവിന്റെ രൂപത്തില് ഉള്ക്കൊള്ളുന്ന അറിവും അതായത് ജ്ഞാനതലത്തില്. രണ്ടാമത്തേത് അസംഭൂതിം സംഭൂതിം എന്ന് പറയുമ്പോള് അതിനെ താന് അനുഭവപ്പെടുത്താന് ശ്രമിക്കുന്ന സമയത്ത് തന്നിലുണ്ടാകുന്ന മാറ്റങ്ങള്, താനത് പ്രയോഗത്തില് വരുത്താന് ശ്രമിക്കുന്ന സമയത്ത് തന്നെ ഗൈഡ് ചെയ്യുകയാണ് ഋഷി ഇവിടെ. ഇങ്ങനെയുള്ള ചിലതിലൊന്നും പോയി ഭ്രമിക്കരുത്. ഇതാണ് സത്യം എന്ന് മനസ്സിലാക്കി കളയരുത്. ചിലര് കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോള് നീലവെളിച്ചം കാണും വേറെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വരും. അപ്പോള് ഞാന് സത്യത്തെ അറിഞ്ഞു എന്നൊന്നും ധരിക്കരുത്. അതാണ് സത്യമെന്നൊന്നും കരുതണ്ട. മുന്നിലേക്ക് തന്നെ പോയ്ക്കൊള്ളുക. ``തത് ഉഭയം യഃ സഹ വേദ`` എന്താണ് ആ അറിവ്. ``വിനാശേന മൃത്യും തീര്ത്വാ`` അവിദ്യ നാശമാണെന്നറിഞ്ഞ് മരണത്തെ തരണം ചെയ്ത് (മരണം= മാറ്റം, അമൃതം=മാറ്റമില്ലായ്മ) ``സംഭൂത്യാ അമൃതം അശ്നുതേ`` വിദ്യ കൊണ്ട് അമൃതത്വത്തെ പ്രാപിക്കണം.
ഇനി വിദ്യകൊണ്ട് അമൃതത്വത്തെ പ്രാപിക്കുന്ന മന്ത്രം അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ഈശാവാസ്യഉപനിഷത്തില് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു മന്ത്രം. ഏത് ക്ഷേത്രത്തിന്റെ നടയിലിരുന്നും ഒരു ഉപനിഷത്ത് പ്രാര്ത്ഥന, ഭഗവാനിഷ്ടപ്പെടുന്ന, ആ ബ്രഹ്മം, ആ സത്യം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രാര്ത്ഥന ഉണ്ടോയെന്ന് ചോദിച്ചാല് അത് ഇതാണ്. ഏത് നടയില് പോയിരുന്നും കണ്ണടച്ച് പ്രാര്ത്ഥിക്കാനുള്ളത് ഇതാണ്. ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ്.
(തുടരും...)
``സംഭൂതിം ച വിനാശം ച യസ്തദ് വേദോഭയം സഹ
വിനാശേന മൃത്യും തീര്ത്ത്വാസംഭൂത്യാമൃതമശ്നുതേ.``
സംഭൂതിംചവിനാശംച=വിദ്യാരൂപമായ സംഭൂതിയേയും വിനാശംകൊണ്ട് അവിദ്യാരൂപമായ അസംഭൂതിയെയും; തത്ഉദയം=ആ രണ്ടിനേയും; യഃസഹവേദ=ഏതു ജിജ്ഞാസു ഒരുമിച്ചറിയുന്നുവോ; വിനാശേന=അയാള് അവിദ്യാരൂപമായ അസംഭൂതി വിനാശമാണെന്നറിഞ്ഞു; മൃത്യുംതീര്ത്വാ=പതനരൂപമായ മരണത്തെക്കടന്ന്; സംഭൂത്യാ=സത്യത്തോടടുപ്പിക്കുന്ന വിദ്യാരൂപമായ സംഭൂതിയെ അറിഞ്ഞ്; അമൃതം അശ്നുതേ=മോഹബദ്ധനാകാതെ മുന്നോട്ടു നീങ്ങി അമൃതസ്വരൂപമായ സത്യത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു.
``സംഭൂതിം ച വിനാശം ച`` വിദ്യാരൂപമായിട്ടുള്ള സംഭൂതിയേയും അവിദ്യാരൂപമായ അസംഭൂതിയേയും ``തത് ഉഭയം യഃ സഹ വേദ`` അത് രണ്ടിനേയും യാതൊരുവന് ഒരുമിച്ച് അറിയുന്നു. വിദ്യയെയും അവിദ്യയെയും ആര് ഒരുമിച്ച് അറിയുന്നു. സാധകന് സാധനയിലൂടെ മുന്നോട്ട് പോകുമ്പോള് തനിക്ക് കൈവരുന്ന നേട്ടങ്ങളെയും കോട്ടങ്ങളെയും. ഈ നേട്ടം താല്ക്കാലികമാണ്. ഈ നേട്ടത്തെ ഞാന് ഉപാസിക്കുന്നുവെങ്കില് അതുതന്നെ കോട്ടമായി തീരുമെന്ന് ആര് അറിയുന്നു. ഒന്ന് വസ്തുനിഷ്ഠമായി അറിവിന്റെ രൂപത്തില് ഉള്ക്കൊള്ളുന്ന അറിവും അതായത് ജ്ഞാനതലത്തില്. രണ്ടാമത്തേത് അസംഭൂതിം സംഭൂതിം എന്ന് പറയുമ്പോള് അതിനെ താന് അനുഭവപ്പെടുത്താന് ശ്രമിക്കുന്ന സമയത്ത് തന്നിലുണ്ടാകുന്ന മാറ്റങ്ങള്, താനത് പ്രയോഗത്തില് വരുത്താന് ശ്രമിക്കുന്ന സമയത്ത് തന്നെ ഗൈഡ് ചെയ്യുകയാണ് ഋഷി ഇവിടെ. ഇങ്ങനെയുള്ള ചിലതിലൊന്നും പോയി ഭ്രമിക്കരുത്. ഇതാണ് സത്യം എന്ന് മനസ്സിലാക്കി കളയരുത്. ചിലര് കണ്ണടയ്ക്കുമ്പോള് നീലവെളിച്ചം കാണും വേറെ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ വരും. അപ്പോള് ഞാന് സത്യത്തെ അറിഞ്ഞു എന്നൊന്നും ധരിക്കരുത്. അതാണ് സത്യമെന്നൊന്നും കരുതണ്ട. മുന്നിലേക്ക് തന്നെ പോയ്ക്കൊള്ളുക. ``തത് ഉഭയം യഃ സഹ വേദ`` എന്താണ് ആ അറിവ്. ``വിനാശേന മൃത്യും തീര്ത്വാ`` അവിദ്യ നാശമാണെന്നറിഞ്ഞ് മരണത്തെ തരണം ചെയ്ത് (മരണം= മാറ്റം, അമൃതം=മാറ്റമില്ലായ്മ) ``സംഭൂത്യാ അമൃതം അശ്നുതേ`` വിദ്യ കൊണ്ട് അമൃതത്വത്തെ പ്രാപിക്കണം.
ഇനി വിദ്യകൊണ്ട് അമൃതത്വത്തെ പ്രാപിക്കുന്ന മന്ത്രം അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ഈശാവാസ്യഉപനിഷത്തില് ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു മന്ത്രം. ഏത് ക്ഷേത്രത്തിന്റെ നടയിലിരുന്നും ഒരു ഉപനിഷത്ത് പ്രാര്ത്ഥന, ഭഗവാനിഷ്ടപ്പെടുന്ന, ആ ബ്രഹ്മം, ആ സത്യം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രാര്ത്ഥന ഉണ്ടോയെന്ന് ചോദിച്ചാല് അത് ഇതാണ്. ഏത് നടയില് പോയിരുന്നും കണ്ണടച്ച് പ്രാര്ത്ഥിക്കാനുള്ളത് ഇതാണ്. ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ടതാണ്.
(തുടരും...)
No comments:
Post a Comment