ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 4 ശ്ളോകം 7
യദാ യദാ ഹി ധര്‍മസ്യ
ഗ്ലാനിര്‍ഭവതി ഭാരത
അഭ്യുത്ഥാനമധര്‍മസ്യ
തദാത്മാനം സൃജാമ്യഹം
ഗ്ലാനിര്‍ഭവതി ഭാരത
അഭ്യുത്ഥാനമധര്‍മസ്യ
തദാത്മാനം സൃജാമ്യഹം
അര്‍ജുനാ എപ്പോഴെല്ലാം ധര്‍മത്തിന് ക്ഷയവും അധര്‍മത്തിന് അഭ്യുന്നതിയും ഉണ്ടാകുന്നുവോ, അപ്പോഴെല്ലാം ഞാന്‍ സ്വയം സൃഷ്ടിക്കുന്നു.
അല്ലയോ ഭരതവംശജ! ഏതേതുകാലത്തില്‍ ധര്‍മ്മത്തിനു ഗ്ലാനി (ഹാനി)യും അധര്‍മ്മത്തിന് ആധിക്യവും ഉണ്ടാകുന്നുവോ, അതതു കാലത്തില്‍ ഞാന്‍ എന്റെ മായ കൊണ്ട് എന്നെത്തന്നെ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. (സ്വയം അവതരിക്കുന്നു.)
എല്ലാ കാലങ്ങളിലും ലോകത്തിന്റെ ആത്മീയ ഘടനയെ സംരക്ഷിക്കണമെന്നുള്ളതു ഞാന്‍ അനാദികാലം മുതല്‍ക്കേ അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ള ആചാര്യമര്യാദയാണ്. അക്കാരണത്താല്‍ തിന്മ നന്മയെ തോല്പിക്കുകയും അപകടത്തിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന സന്ദര്‍ഭത്തില്‍ , ഞാന്‍ അരൂപിയും അജനുമാണെന്ന കാര്യം മാറ്റിവെയ്ക്കുകയും അതിനോട് വിട പറയുകയും ചെയ്യുന്നു.
ഇവിടെ ധര്‍മം എന്ന വാക്കിന് ജാതി-മത-വര്‍ണ-ലിംഗ-അധികാരാദി വ്യവസ്ഥിതികളെ ആസ്പദിച്ചുള്ള അര്‍ഥം പറഞ്ഞാല്‍ ഗീതയുടെ താത്ത്വികമായ തലം അപ്പാടെ നഷ്ടമാകുന്നു. പ്രകൃത്യനുസാരവും ജ്ഞാനോന്മുഖവുമായ ജീവിതചര്യ എന്നാണ് അര്‍ഥം.
എന്തിനായിട്ടെന്ന് സ്പഷ്ടമാണെങ്കിലും തെളിച്ചുതന്നെ പറയുന്നു –
(തുടരും.....)
No comments:
Post a Comment