ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 4 ശ്ളോകം 3

ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 4 ശ്ളോകം 3

സ ഏവായം മയാ തേദ്യ യോഗഃ പ്രോക്തഃ പുരാതനഃ
ഭക്തോസി മേ സഖാ ചേതി രഹസ്യം ഹ്യേതദുത്തമം

നീ എന്റെ ഭക്തനും സ്നേഹിതനുമായതുകൊണ്ട് പണ്ടുതന്നെ വെളിപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള ഈ യോഗം ഇപ്പോള്‍ ഞാന്‍ നിനക്ക് ഉപദേശിക്കുകയാണ്. ഇതു രഹസ്യവും ശ്രേഷ്ഠവുമാകുന്നു.
അല്ലയോ അര്‍ജ്ജുനാ, അതേ യോഗം തന്നെയാണ് നിനക്കു ഞാന്‍ ഇപ്പോള്‍ ഉപദേശിക്കുന്നത്. അതേപ്പറ്റി നീ അശേഷം സംശയിക്കേണ്ട. ഈ കര്‍മ്മയോഗം എന്റെ അത്യഗാധമായ ജീവിതരഹസ്യമാണ്. എന്നിട്ടും നീ എനിക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയങ്കരനായതുകൊണ്ടുമാത്രം ഇതു നിന്നില്‍നിന്നും രഹസ്യമായി വെയ്ക്കുന്നില്ല.

.അല്ലയോ ധനുര്‍ദ്ധരാ! നീ സ്നേഹത്തിന്റെ മൂര്‍ത്തീഭാവമാണ്; ഇശ്വരഭക്തിയുടെ ജീവനാഡിയാണ്; സൗഹൃദത്തിന്റെ സ്രോതസ്സാണ്; വിശ്വാസ്യതയുടെ അസ്തിവാരമാണ്. അപ്രകാരമുള്ള നിന്നില്‍ നിന്ന് ഞാന്‍ എന്തെങ്കിലും ഒളിച്ചുവെയ്ക്കുന്നതു ശരിയാണോ? അതുകൊണ്ട് നാം ഒരു വലിയയുദ്ധത്തെ അഭിമുഖീകരിച്ചു നില്കുകയാണെങ്കിലും അതെല്ലാം അല്പ്പനേരം മാറ്റിവച്ചിട്ട് നിന്റെ അജ്ഞതയ്ക്ക് ഞാന്‍ അറുതിവരുത്തുന്നതാണ്. ശല്യത്തെ വകവയ്ക്കാതെ.

ഈശ്വരന്‍ എന്ന അറിവിലേക്ക് ചെല്ലാന്‍ രണ്ട് ഗുണങ്ങളാണ് അത്യാവശ്യം എന്നാണ് വിവക്ഷ. ഭക്തിയും സൗഹൃദഭാവവും. ഭക്തി എന്നാല്‍ പൂര്‍ണമായ സമര്‍പ്പണം. സൗഹൃദമോ വേറിട്ടല്ലെന്ന മാനസികാവസ്ഥയും.(പേടിച്ചിട്ടോ അന്യമെന്നു കരുതി ആരാധിച്ചിട്ടോ ഫലമില്ലെന്നര്‍ഥം.)

ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന സ്വഭാവമുണ്ട്, അറിവിന് (ഈശ്വരന്). കഷ്ടപ്പെട്ട് കണ്ടെത്തണം. (ഒളിച്ച് സുഹൃത്തിനെ കണ്ടെത്താനാവാതെ വിഷണ്ണനായി കണ്ണീരോടെ 'തോറ്റേ!' എന്ന് വിളിച്ചു പറയുമ്പോള്‍ ആ കക്ഷി സ്വയം വെളിപ്പെടുത്തുന്ന കളിതന്നെ.)

(തുടരും.....)