ശ്രീമദ് ഭഗവദ്ഗീത -അദ്ധ്യായം 4 ശ്ളോകം 39
ശ്രദ്ധാവാന്‍ ലഭതേ ജ്ഞാനം...
തത്പരഃ സംയേതേന്ദ്രിയഃ
ജ്ഞാനം ലബ്ധ്വാ പരാം ശാന്തിം
അചിരേണാധിഗച്ഛതി
ഗുരുപദേശത്തില്‍ ശ്രദ്ധയുള്ളവനും ജ്ഞാനം സമ്പാദിക്കുന്നതില്‍ താത്പര്യമുള്ളവനും ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ അടക്കിയവനുമായിരിക്കുന്നവന്‍ ബ്രഹ്മജ്ഞാനത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു. ജ്ഞാനം കൈവന്നിട്ട് അവന്‍ വേഗത്തില്‍ മോക്ഷത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു.
ആത്മാനന്ദത്തിന്റെ അനുഭൂതി ആസ്വദിക്കമൂലം ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളോട് വെറുപ്പുതോന്നുന്നവന്‍. ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ പരിഹാസവിഷയങ്ങളാക്കുന്നവന്‍, ചിന്തകളെ സ്വന്തം ചിത്തത്തെപ്പോലും അറിയിക്കാത്തവന്‍, പ്രകൃതിയുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുമായി സംബന്ധപ്പെടാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറി നില്‍ക്കുന്നവന്‍, ആനന്ദതുന്ദിലനായി സദാ കര്‍ത്തവ്യപാലനത്തില്‍ മുഴുകുന്നവന്‍, ഇപ്രകാരമുള്ള ഒരുവനെ അനന്തമായ ആനന്ദം നല്കുന്ന ജ്ഞാനം തേടിയെത്തുന്നു. ജ്ഞാനം ഒരിക്കല്‍ ഹൃദയകമലത്തില്‍ പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ട് പരമസുഖമായ ആനന്ദമായി വികസിക്കുമ്പോള്‍, അവന്റെ ആത്മാവിന്റെ ദര്‍ശനംവിശാലമാകുന്നു. അവന്‍ എവിടെ നോക്കിയാലും ശാന്തിയും ആനന്ദവും മാത്രം ദര്‍ശിക്കുന്നു. എന്റേതെന്നും നിന്റേതെന്നും ഉള്ള ഭാവം ഇല്ലാതാകുന്നു. ഇപ്രകാരം ജ്ഞാനബീജം ദ്രുതഗതിയില്‍ വര്‍ണ്ണനാതീകമായ വിധത്തില്‍ മുളച്ചു തഴച്ചുവളരുന്നു.
പാഠവും ഗുരുവാക്യവും സത്യമാണെന്ന വിശ്വാസവും രണ്ടിന്റെയും കൃത്യമായ അര്‍ഥം ഗ്രഹിക്കാനുതകുന്ന മനോഭാവവുമാണ് ശ്രദ്ധയുടെ ലക്ഷണം. തത്പരത, ബുദ്ധിയും മനസ്സും മാത്രമല്ല മുഴുവന്‍ സ്വത്വവും സത്യാന്വേഷണത്തില്‍ കളങ്കമില്ലാതെ ആകൃഷ്ടമായ അവസ്ഥയാണ്. ഇപ്പറഞ്ഞ രണ്ടും, ആത്മനിയന്ത്രണമില്ലാത്തവനില്‍ സ്വയം നിലവില്‍വരുന്നവയോ, നൈമിഷികമായി വന്നുകിട്ടിയാലും നിലനില്ക്കുന്നവയോ അല്ല. ജ്ഞാനം കിട്ടിയാലോ, ഉത്തമമായ ഉപശാന്തിയെ (ഉപരതിയെ) വേഗത്തില്‍ പ്രാപിക്കയും ചെയ്യും.
വിശ്വാസം എന്നതിന്റെ സ്വഭാവം ശ്രദ്ധിക്കുക. തുറന്ന വാതിലിന്റെ പ്രകൃതമാണതിന് കല്പിക്കപ്പെടുന്നതെങ്കിലും അതിലൂടെ അകത്തുകടക്കുന്നതെല്ലാം ശരിയാണ് എന്ന മുന്‍വിധി ഇല്ല. മനനവും ശരിയായ അര്‍ഥഗ്രഹണവും കഴിഞ്ഞാണ് അംഗീകാരം. ഒരിക്കലും അന്ധമായല്ല. ഗീത മുഴുവന്‍ ഉപദേശിച്ചിട്ട്, ഇതെല്ലാം വിമര്‍ശനബുദ്ധ്യാ വിലയിരുത്തി യഥേഷ്ടം പ്രവര്‍ത്തിച്ചോളുക എന്നാണല്ലോ ഭരതവാക്യം. (അന്ധമായ വിശ്വാസവും ജീവശാസ്ത്രപരമായ ബന്ധുരക്ഷാത്വരയും ചേര്‍ന്നാല്‍ വര്‍ഗീയതയായി, കുടിപ്പകയായി, ചാവേര്‍ബോംബുവരെ ആയി).
(തുടരും.....)
ശ്രദ്ധാവാന്‍ ലഭതേ ജ്ഞാനം...
തത്പരഃ സംയേതേന്ദ്രിയഃ
ജ്ഞാനം ലബ്ധ്വാ പരാം ശാന്തിം
അചിരേണാധിഗച്ഛതി
ഗുരുപദേശത്തില്‍ ശ്രദ്ധയുള്ളവനും ജ്ഞാനം സമ്പാദിക്കുന്നതില്‍ താത്പര്യമുള്ളവനും ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ അടക്കിയവനുമായിരിക്കുന്നവന്‍ ബ്രഹ്മജ്ഞാനത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു. ജ്ഞാനം കൈവന്നിട്ട് അവന്‍ വേഗത്തില്‍ മോക്ഷത്തെ പ്രാപിക്കുന്നു.
ആത്മാനന്ദത്തിന്റെ അനുഭൂതി ആസ്വദിക്കമൂലം ഇന്ദ്രിയവിഷയങ്ങളോട് വെറുപ്പുതോന്നുന്നവന്‍. ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ പരിഹാസവിഷയങ്ങളാക്കുന്നവന്‍, ചിന്തകളെ സ്വന്തം ചിത്തത്തെപ്പോലും അറിയിക്കാത്തവന്‍, പ്രകൃതിയുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുമായി സംബന്ധപ്പെടാതെ ഒഴിഞ്ഞുമാറി നില്‍ക്കുന്നവന്‍, ആനന്ദതുന്ദിലനായി സദാ കര്‍ത്തവ്യപാലനത്തില്‍ മുഴുകുന്നവന്‍, ഇപ്രകാരമുള്ള ഒരുവനെ അനന്തമായ ആനന്ദം നല്കുന്ന ജ്ഞാനം തേടിയെത്തുന്നു. ജ്ഞാനം ഒരിക്കല്‍ ഹൃദയകമലത്തില്‍ പ്രതിഷ്ഠിക്കപ്പെട്ട് പരമസുഖമായ ആനന്ദമായി വികസിക്കുമ്പോള്‍, അവന്റെ ആത്മാവിന്റെ ദര്‍ശനംവിശാലമാകുന്നു. അവന്‍ എവിടെ നോക്കിയാലും ശാന്തിയും ആനന്ദവും മാത്രം ദര്‍ശിക്കുന്നു. എന്റേതെന്നും നിന്റേതെന്നും ഉള്ള ഭാവം ഇല്ലാതാകുന്നു. ഇപ്രകാരം ജ്ഞാനബീജം ദ്രുതഗതിയില്‍ വര്‍ണ്ണനാതീകമായ വിധത്തില്‍ മുളച്ചു തഴച്ചുവളരുന്നു.
പാഠവും ഗുരുവാക്യവും സത്യമാണെന്ന വിശ്വാസവും രണ്ടിന്റെയും കൃത്യമായ അര്‍ഥം ഗ്രഹിക്കാനുതകുന്ന മനോഭാവവുമാണ് ശ്രദ്ധയുടെ ലക്ഷണം. തത്പരത, ബുദ്ധിയും മനസ്സും മാത്രമല്ല മുഴുവന്‍ സ്വത്വവും സത്യാന്വേഷണത്തില്‍ കളങ്കമില്ലാതെ ആകൃഷ്ടമായ അവസ്ഥയാണ്. ഇപ്പറഞ്ഞ രണ്ടും, ആത്മനിയന്ത്രണമില്ലാത്തവനില്‍ സ്വയം നിലവില്‍വരുന്നവയോ, നൈമിഷികമായി വന്നുകിട്ടിയാലും നിലനില്ക്കുന്നവയോ അല്ല. ജ്ഞാനം കിട്ടിയാലോ, ഉത്തമമായ ഉപശാന്തിയെ (ഉപരതിയെ) വേഗത്തില്‍ പ്രാപിക്കയും ചെയ്യും.
വിശ്വാസം എന്നതിന്റെ സ്വഭാവം ശ്രദ്ധിക്കുക. തുറന്ന വാതിലിന്റെ പ്രകൃതമാണതിന് കല്പിക്കപ്പെടുന്നതെങ്കിലും അതിലൂടെ അകത്തുകടക്കുന്നതെല്ലാം ശരിയാണ് എന്ന മുന്‍വിധി ഇല്ല. മനനവും ശരിയായ അര്‍ഥഗ്രഹണവും കഴിഞ്ഞാണ് അംഗീകാരം. ഒരിക്കലും അന്ധമായല്ല. ഗീത മുഴുവന്‍ ഉപദേശിച്ചിട്ട്, ഇതെല്ലാം വിമര്‍ശനബുദ്ധ്യാ വിലയിരുത്തി യഥേഷ്ടം പ്രവര്‍ത്തിച്ചോളുക എന്നാണല്ലോ ഭരതവാക്യം. (അന്ധമായ വിശ്വാസവും ജീവശാസ്ത്രപരമായ ബന്ധുരക്ഷാത്വരയും ചേര്‍ന്നാല്‍ വര്‍ഗീയതയായി, കുടിപ്പകയായി, ചാവേര്‍ബോംബുവരെ ആയി).
(തുടരും.....)
No comments:
Post a Comment